Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία τιμούνε τον Αγ.Γεώργιο

ΕΝΩ ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΙ ΕΞΑΠΟΛΥΟΥΝ ΤΗ ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ ΧΩΡΑ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΚΑΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΥΡΡΕΟΥΝ ΣΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΥΔΟΥΝΑ,ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ-ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗΣ ΑΠΟ...ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ!!!


Αυτό που γίνεται κάθε χρόνο 23 Απριλίου,δηλαδή του Αγίου Γεωργίου,στην Τουρκία,δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί ως ενα "σύγχρονο θαύμα":διότι πώς αλλιώς να αποκαλέσει κανείς τον συνωστισμό δεκάδων χιλιάδων Τούρκων,που περιμένουν ατελείωτες ώρες προκειμένου να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνα,δίνοντας παράλληλα σημειώματα με τις παρακλήσεις τους!

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και το δημοσίευμα των "Νεων" σχετικά με το θέμα,«και να χιόνιζε, εγώ πάλι θα ερχόμουν στον Αϊ-Γιώργη σήμερα», μου λέει η Σεμά. Είναι μουσουλμάνα, πιστεύει στον Αλλάχ αλλά και στα θαύματα του ΑϊΓιώργη του Κουδουνά! Πέρσι του ζήτησε σπίτι και της το έδωσε! Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου χιλιάδες Τούρκοι συνωστίζονται στην Πρίγκηπο και κάνουν την ευχή τους στον Άγιο.

Η Σεμά μοίραζε ζάχαρη στην έξοδο της εκκλησίας. «Ήρθα εδώ για να τον ευχαριστήσω», μου λέει.

Πρώτη φορά άκουσε για τον θαυματουργό άγιο στην τουρκική τηλεόραση πέρσι. Είδε τις ουρές των Τούρκων που περίμεναν έξω από την εκκλησία με τις ώρες για να ανάψουν ένα κερί και να κάνουν την ευχή τους. Ήταν 23 Απριλίου, αλλά αποφάσισε να πάει έστω και την άλλη μέρα. «Είναι θέμα πίστης. Ο άγιος με άκουσε και πραγματοποίησε την ευχή μου», μου λέει η Σεμά. Θα πάει και του χρόνου για να κάνει μια άλλη ευχή. Και μέχρι τότε θα διαβάσει στα τουρκικά την Καινή Διαθήκη που της έδωσαν κάποιοι προτεστάντες έξω από το μοναστήρι.

«Θέλω να μάθω για τη θρησκεία του άλλου», μου λέει η Σεμά.

Στην πλειονότητά του το μουσουλμανικό ποίμνιο του ΑϊΓιώργη του Κουδουνά αποτελείται από γυναίκες με βαθιά πίστη.

Ακόμη και μαντιλοφορούσες ξεχώριζες στην εκκλησία να προσεύχονται με τις παλάμες ανοιχτές προς τον ουρανό, όπως ακριβώς οι μουσουλμάνοι. Ανηφορίζοντας για το μοναστήρι έβλεπα γυναίκες να ανεβαίνουν ξετυλίγοντας κλωστή μέχρι την είσοδο της εκκλησίας. «Τι σημαίνει η κλωστή;», ρώτησα μία από αυτές. Με κοίταξε στα μάτια και γύρισε αμέσως το πρόσωπό της αλλού. Ύστερα πλησίασα μια άλλη που κρατούσε λάδι. «Θα το πάτε στον άγιο;», τη ρώτησα. Σάστισα όταν είδα ότι και εκείνη έκανε το ίδιο. Με κοίταξε και γύρισε το πρόσωπό της αλλού. Μια κυρία που κατέβαινε από το μοναστήρι μου εξήγησε. «Ούτε κι εσείς δεν πρέπει να μιλάτε όσο ανεβαίνετε. Μπορείτε να μιλήσετε μόνο στην επιστροφή. Όταν πια θα έχετε αφήσει την ευχή πίσω». Κοίταξα γύρω μου. Όλοι ανέβαιναν βουβοί προς τον Αϊ-Γιώργη!

Σε ενα ακομα αρθρο(εφημ.Καθημερινή) που αξιζει να διαβασετε,αυτο της γνωστης δημοσιογραφου Μαγιας Τσοκλη,αναφερονται τα εξης:

"Αποφάσισα λοιπόν, χωρίς καλά καλά να ξέρω την απόσταση, να πάω στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά με τα πόδια. Δίπλα στο χώρο όπου σταθμεύουν τα παετόνια, βρήκα την εκκλησία της Παναγίας. Ηταν Μεγάλη Τετάρτη. Τη λειτουργία παρακολουθούσαν πέντε άτομα από τους σαράντα Ρωμιούς που ζουν μόνιμα στο νησί και να σκεφτεί κανείς ότι στις αρχές του 20ού αιώνα η Ρωμιοί της Πριγκήπου έφταναν τις 15.000… Μετά το αντίδωρο, ρώτησα μια κυρία για το προσκύνημα των μουσουλμάνων στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά. «Εντύπωση με κάνει, παιδί μου», μου είπε, «αυτό το κακό τα τελευταία 15 χρόνια έγινε. Στο δικό μας τον καιρό, πού τέτοια πράγματα. Μόνο εμείς οι Ορθόδοξοι πηγαίναμε στον Αη Γιώργη… Πώς μαζεύτηκαν αυτοί τώρα; Δεν είδες τι πουλάνε: κουδούνια και χρυσά κλειδιά για να ανοίγουν σπίτια. Πήγες να δεις; Από κάτω μέχρι πάνω κάνουν ολόκληρους μακαράδες από κλωστή. Τι να πω δεν ξέρω…», συμπλήρωσε."

Οσοι εχουν επισκεφθει την Πολη,θα εχουν διαπιστωσει την υπαρξη πολλων "Τουρκων",οι οποιοι μιλανε απταιστα ελληνικα,φορανε κρυφα σταυρους και στα σπιτια τους διατηρουν βυζαντινες εικονες:ειναι οι λεγομενοι "κρυπτοχριστιανοι",που υπο το φοβο των...Ιουδαιων,κρατανε κρυφη,αλλα ζωντανη την πιστη τους.Πολλοι απο αυτους,ειναι Ελληνες Κωνσταντινουπολιτες,που προτιμησαν να εξισλαμισθουν για τα ματια του κοσμου,προκειμενου να μην εγκαταλειψουν την αγαπημενη τους Πολη,κατα τις φοβερες διωξεις Χριστιανων το 1955.

Αλλοι-κι εδω ειναι το σημαντικο θεμα-ειναι Τουρκοι,οι οποιοι εγιναν Χριστιανοι εν κρυπτω,ειδικα τα τελευταια χρονια:οι πωλησεις της Αγιας Γραφης ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ αγγιξαν τα 8.000.000 (!!!) περυσι,ενω ειναι κοινη η πεποιθηση,ακομα και αναμεσα στους φανατικοτερους μουσουλμανους,οτι οι χριστιανοι πολλαπλασιαζονται συνεχως!

Κι ενω αυτα γινονται στη γειτονικη χωρα,εμεις εδω,κλεισμενοι στη μιζερια της αθειας,του υλισμου,του γραικυλισμου και της στειρας αντιδραστικοτητας,συνεχιζουμε να βριζουμε οτιδηποτε ιερο και οσιο,με...ξεχωριστη ειδικευση τελευταια σε ο,τι αφορα το Αγιον Ορος!!!
http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2009/04/blog-post_28.html

Σημείωση blogger: Οι Πομάκοι (που κατοικούν στην ελληνική ορεινή Θράκη και είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα), τιμούνε και αυτοί την συγκεκριμένη ημέρα του Αγίου Γεωργίου (23 Απριλίου αλλά με το παλαιό ημερολόγιο που πέφτει 2 περίπου εβδομάδες αργότερα). Μία ακόμη ένδειξη ότι πρόκειται για χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς που εκτουρκίστηκαν βίαια στα χρόνια της τουρκοκρατίας, αλλά που έχουν κρατίσει κάποια χριστιανικά έθιμα (πχ σταύρωμα του ψωμιου, το σχήμα του σταυρού σχεδιασμένο στα πετρόκτιστα γεφύρια κλπ). Επίσης υπάρχουν τουλάχιστον 4 απόκρημνα σημεία στα Πομακοχώρια για τα οποία οι ντόπιοι (Πομάκοι) επιβεβαιώνουν ότι "από εδώ έπεσαν κοπέλες για να μην αλλάξουν την πίστη τους και να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων". Απλά οι Πομάκοι δεν μπορούνε να παραδεχθούνε ότι αυτές οι κοπέλες ήταν Πομάκες. Ποιές άλλες κοπέλες όμως θα μπορούσαν να κατοικούνε στα μέρη αυτά? Αφού όλη η περιοχή κατοικείται ΜΟΝΟΝ από Πομάκους;;

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε την προσπάθεια των Προτεσταντών να εκμεταλλευτούν τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου στην Τουρκία.
Αλλά και προφητείες (Αγ.Κοσμά) ότι το ένα τρίτο των Τούρκων θα εκχριστιανισθεί (κάτι που θα ακουγόταν τελείως ουτοπικό πριν λίγα μόλις χρόνια)

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Οι Αλβανοί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΠΕΣΑ



«Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως κυρός ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ, που με τους συνεχείς και ανυποχώρητους αγώνες του έφερε στο επίκεντρο της επικαιρότητας το Βορειοηπειρωτικό, έλεγε και τόνιζε συχνά, ότι «οι Αλβανοί δεν έχουν μπέσα».

Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την εκδημία του αοιδίμου Ιεράρχη, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές κατά τον πλέον πανηγυρικό τρόπο. Τελευταία απόδειξη της αλβανικής κακοπιστίας, αλλά και του ανθελληνικού μένους της γείτονος, είναι η βαριά καταδίκη του Δημάρχου της Ελληνόψυχης Χειμάρρας Βασίλη Μπολάνου από το Πρωτοδικείο του Αυλώνα.

Ο Μπολάνος κατηγορήθηκε ότι το 2008 αφαίρεσε οδικές πινακίδες σημάνσεως, επειδή τα τοπωνύμια, οι συνοικίες, τα μνημεία και οι κύριες οδοί της Χειμάρρας ήταν γραμμένα στα αλβανικά και στα αγγλικά, παρά το ότι η περιοχή κατοικείται στην πλειονότητά της από Βορειοηπειρωτικό Ελληνικό πληθυσμό.

Εμείς, χρόνια τώρα φωνάζουμε και ζητάμε από τους διαχειριζόμενους την εξωτερική πολιτική της χώρας μας να δηλώσουν ποιά επιτέλους, είναι η Βόρειος Ήπειρος. Η πόλη του Αργυροκάστρου, οι Άγιοι Σαράντα, η Χειμάρρα, η Κορυτσά δεν αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Βορείου Ηπείρου; Οι Αλβανοί επιμένουν ότι μόνο τα 99 χωριά της Δερόπολης ανήκουν στην Βορειοηπειρωτική Ελληνική Κοινότητα. Εμείς, όμως, τι κάνουμε; Δεχόμαστε αυτόν τον ταπεινωτικό συμβιβασμό; Αν ναι, τότε φαινόμενα σαν την καταδίκη του Μπολάνου θα αυξάνωνται και θα πληθύνωνται. Γιατί οι υποχωρήσεις βλάπτουν καίρια τα εθνικά θέματα.

Είναι καιρός να χαραχθή ενιαία, υπερκομματική πολιτική και για το θέμα της Βορείου Ηπείρου, χωρίς να υπολογίζουμε στην δήθεν «μεγαλοψυχία» η στις εκδηλώσεις «φιλίας» των Αλβανών, οι οποίοι, το έχουν αποδείξει περίτρανα, «δεν έχουν μπέσα». Κι’ αυτό παρά το ότι αν έχουν κάπως ορθοποδήσει σαν κράτος, το οφείλουν κατ’ εξοχήν στην Ελλάδα.

Αν, τελικώς, ο Πρωθυπουργός κ. Κων. Καραμανλής μεταβή προσεχώς στην Αλβανία, οφείλει να θέση ξεκάθαρα το θέμα των ορίων της Βορείου Ηπείρου στους γείτονες. Αν δεν το πράξη, ας γνωρίζη - και ας το γνωρίζη και ολόκληρος ο πολιτικός μας κόσμος - ότι «ουκ έσται παύλα των δεινών». Οι καιροί είναι κρίσιμοι και δεν περιμένουν. Προς Θεού, μη βάλουμε εμείς οι ίδιοι, με την διστακτικότητα και την αδράνειά μας, ταφόπετρα στο Βορειοηπειρωτικό. Ο Θεός και η Ιστορία δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ».





Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Υπάρχει «Μακεδονικό έθνος»;

Είναι η Μακεδονία Ελληνική;
Υπάρχει «Μακεδονικό έθνος»;
Ας δούμε τι λένε οι πηγές ιστορικών, περιηγητών, πολιτικών, κ.α. από τον 17ο μέχρι τον 20ο αιώνα για το θέμα:

Μέρος Α:


Μέρος Β:


Ο κάθε καλόπιστος ερευνητής μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του…

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

πρόσκληση σε ΔΕΙΠΝΟ

άλλο ένα Πάσχα
μία ακόμη Μεγάλη Εβδομάδα

με τη σκέψη να περιορίζεται σε ότι την κατευθύνουν τα ΜΜΕ: στην οικονομική κρίση και στην καλοπέραση μέσω της απόκτηση σπιτιών, αυτ/των, και λοιπών υλικών αγαθών.
Καμιά γιορτή-αργία να μεσολαβεί για να σπάει κάπως την πλήξη μας.

Θα βάψουμε και τα κόκκινα αυγά, και το αρνάκι στη σούβλα
και λίγο στην εκκλησία, έτσι 'για το καλό'
ενίοτε και λίγο συναίσθημα την Μ.Πέμπτη ή την Μ.Παρασκευή από αυτό που δεν προλαβαίνουμε να νοιώσουμε κ να ζήσουμε με τις ασχολίες μας.

Ακολουθεί μια πρόσκληση σε ΔΕΙΠΝΟ.
Θερμή παράκληση, σχεδόν ΙΚΕΣΙΑ

να μην την απορρίψουμε


Σας φώναξα, λέει ο βασιλιάς, γιατί είχα στρώσει στο τραπέζι μου το πιο λευκό λινό και είχα για σας μέλι και γάλα. Σας φώναξα γιατί ήσασταν οι καλύτεροι φίλοι μου και λαχτάρησα να φάω μαζί σας. Δεν κράτησα τίποτα για άλλον κανέναν. Όλα τα φύλαξα για σας. Μα εσείς δεν ήρθατε.


Και βρήκατε τόσο ασήμαντες δικαιολογίες που δεν ήρθατε κι εγώ σας άκουγα κι αναρωτιόμουν γιατί όλες οι έγνοιες που πάντοτε θα σας απασχολούν, να είναι πιο σπουδαίες από το δείπνο που θα μοιραζόμασταν.

Είχα αγοράσει το καλύτερο κρασί, τα πιο αρωματικά τριαντάφυλλα, τα απαλότερα μαξιλάρια. Και σας περίμενα. Χρόνια σας περίμενα. σας καλώ χρόνια. Ποτέ δεν έρχεστε. Πάντα κάτι επείγον προέχει. Πάντα κάτι με παρακάμπτει, με σβήνει, με εξαφανίζει από τις ζωές σας. Κι οι ζωές σας τρέχουν αλλού. Εκεί που τρέχει η ζωή κάθε μέρα.
Θα ΄θελα να σηκώσω το χέρι μου κι αυτό το αλλοπρόσαλλο ποτάμι να πάψει να κυλά. Να κατεβάζει σκουπίδια, κλαριά, ψόφια ζώα, τα χρόνια που χάνονται. Θα ΄θελα αυτό το ποτάμι να σταματήσει στο άκουσμα του αυλού που θα παίξει απόψε στο τραπέζι μου.

Γι΄ αυτό σας κάλεσα, για ν΄ αλλάξω τη ροή της ζωής σας, μ΄ ένα αγκάλιασμα. Είχα πολλά να σας πω καθώς θα τρώγαμε, που ξέρω πώς θα ΄καναν τα μάτια σας να λάμπουν. Γιατί προτιμάτε να είναι σβησμένα τα μάτια σας; Νομίζω δεν θα σας ξαναπαρακαλέσω ποτέ πια.

Αντίθετα θ΄ ανοίξω τις πόρτες μου διάπλατες να μπει ο οποιοσδήποτε. Θα κατακλύσουν το σπίτι μου πλάσματα παράξενα και παραγνωρισμένα. Ίσως μάλιστα και πλάσματα που δεν είχα φανταστεί, γιατί έκανα το λάθος, εσάς να θεωρώ εκλεκτούς. Τώρα δεν περιμένω πια τίποτα από τους εκλεκτούς. Βλέπω τους άλλους να έρχονται. Το βλέμμα τους είναι τόσο κουρασμένο που ντρέπομαι. Σκέφτομαι πώς θα τους είχα στερήσει για χάρη σας το καλύτερο κρασί μου. Πώς ήμουν έτοιμος να ρίξω τα Άγια στα σκυλιά και τα μαργαριτάρια στους χοίρους.
Εκείνοι που έρχονται τώρα, δεν ζητάνε τίποτα. Τα μάτια τους κοιτάνε ταπεινά όλα όσα είναι απλωμένα πάνω στο τραπέζι και τα χέρια τους μένουν κρεμασμένα στα πλευρά τους.
Τούς παρακαλώ να καθίσουν και κάθονται. Όλοι κάθονται. Και τότε βλέπω πώς μένουν άδειες τόσες και τόσες θέσεις. Τρέχω στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα και φωνάζω: "υπάρχει κι άλλος χώρος. Ελάτε όλοι σας".
Και ξαφνικά εμφανίζονται μυριάδες, που είναι ένα με τις σκιές και πλησιάζουν δειλά και καταφθάνουν και συμπληρώνεται το τραπέζι μου και δεν λείπει κανένας.

Έξω από σας.
Εσάς που δεν θυμάμαι πια το πρόσωπό σας κι αισθάνομαι πώς ποτέ δεν σας γνώρισα.


Τά παραπάτω είναι μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της Ελεωνόρας Σταθοπούλου, 'Εκείνος' που κυκλοφόρησε το 2006 από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Επιδρομή Ελληνοκύπριου στρατιώτη σε τουρκικό φυλάκιο στη Λευκωσία


Το γεγονός:
Ελληνοκύπριος εθνοφρουρός (στρατιώτης) που υπηρετεί σε φυλάκιο της γραμμής αντιπαράταξης στην Λευκωσία, μετά από επιδρομή σε τουρκικό φυλάκιο του Αττίλα υφάρπαξε τούρκικες σημαίες, κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα.
Ο στρατιώτης συνελήφθηκε από την ελληνοκυπριακή στρατονομία και κρατείται. Τα λάφυρα επιστράφηκαν στους τούρκους μέσω των Ηνωμένων Εθνών.
Συγκεκριμένα, ο Ελληνοκύπριος εθνοφρουρός, το όνομα του οποίου δεν δημοσιοποιήθηκε από το Υπουργείο Άμυνας, επωφελούμενος του σκότους και της πυκνής βλάστησης που επικρατεί στην περιοχή και χωρίς να γίνει αντιληπτός ούτε από τους συναδέλφους του, πέρασε τη διαχωριστική τάφρο, που χωρίζει τα δύο αντίπαλα φυλάκια και κατευθύνθηκε στο φυλάκιο του Αττίλα.

Σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες μας, το κατοχικό φυλάκιο εκείνη την ώρα ήταν αφύλακτο και αυτό φαίνεται πως το γνώριζε ο εθνοφρουρός, όπως ο ίδιος ομολόγησε αργότερα. Ωστόσο, οι κινήσεις του εθνοφρουρού έγιναν αντιληπτές από παρακείμενο παρατηρητήριο της Ειρηνευτικής Δύναμης, άνδρες του οποίου μετέβησαν στο κατοχικό φυλάκιο, χωρίς ωστόσο να προλάβουν τον εθνοφρουρό, ο οποίος επέστρεψε στο φυλάκιο της Μονάδας του φορτωμένος με λάφυρα, τούρκικες σημαίες, κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα.
Άνδρες της Ειρηνευτικής Δύναμης, αφού ειδοποίησαν τις κατοχικές αρχές, οι οποίες τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, στη συνέχεια άρχισαν σειρά διαβουλεύσεων με τις ελληνοκυπριακές για επιστροφή των υφαρπαγέντων.
Οι διαβουλεύσεις κράτησαν μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, αφότου επιτεύχθηκε συμφωνία για επιστροφή των λαφύρων, ενώ όλο αυτό το διάστημα και οι ελληνοκυπριακές στρατιωτικές δυνάμεις κατά μήκος της γραμμής αντιπαράταξης τελούσαν σε μερική επιφυλακή.

Να σημειωθεί ότι στη συγκεκριμένη περιοχή και στο συγκεκριμένο φυλάκιο, η Εθνική Φρουρά μετρά επτά νεκρούς εθνοφρουρούς που δολοφονήθηκαν από τους Αττίλες.
Για το επεισόδιο ενημερώθηκε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ο οποίος έδωσε οδηγίες για το χειρισμό του θέματος. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κράτηση του εθνοφρουρού περίπου 25 άτομα πραγματοποίησαν ειρηνική εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το στρατόπεδο όπου κρατείται.

Η βλακεία
Ο Ελληνοκύπριος εθνοφρουρός συνελήφθηκε για την επιδρομική ενέργεια που έκανε απέναντι στους ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ της χώρας του. Και ο τίτλος της εφημερίδας «Πολίτης»: “Εισβολή Ε/κ στρατιώτη σε τουρκικό φυλάκιο”!
Δηλαδή χαρακτηρίζετε εισβολή την επιδρομή ενάντια στο φυλάκιο ΤΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ?
ΕΛΕΟΣ!!!!

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ- Η όψη της Ελευθερίας και η μικρότητα ενός πολιτικού

Σχετικά με τον εθνικό μας ύμνο (και την ανόητη, δόλια και επιπόλαια τοποθέτηση του κ.Αλαβάνου).
Ας απολαύσουμε το μεγαλείο των στίχων του μέχρι η πολιτική Χριστόφια και λοιπών ανθελλήνων συνοδοιπόρων του στην Κύπρο να προβεί στην αντικατάστασή του.


με το στίχο:
"Σε γνωρίζω από την ΚΟΨΗ του σπαθιού την τρομερή"
λέει ότι
Με την «κόψη του σπαθιού την τρομερή»
κερδίζεται η Ελευθερία και έτσι την γνωρίζουμε

"Σε γνωρίζω από την ΟΨΗ που με βια μετράει τη γη"
Ο δεύτερος στίχος αναφέρεται όχι στην κόψη αλλά στην ΟΨΗ της Ελευθερίας.
Το πρόσωπο της Ελευθερίας
,
το βλέμμα της που ξαπλώνεται και αγκαλιάζει τη γη ("μετράει τη γη").
Το πρόσωπο, το βλέμμα, η ΟΨΗ της Ελευθερίας δεν ξαπλώνονται ποτέ με τη βία ή δια μέσου της βίας.
Συνεπώς ο στίχος του Σολωμού είναι σαφέστατος.
Η «ΟΨΗ που με βια μετράει τη γη» είναι το πρόσωπο, το βλέμμα της Ελευθερίας που ξαπλώνεται με ΟΡΜΗ, ΤΑΧΥΤΗΤΑ (βιασύνη) σε όλη τη γη.


Με την βλακεία του Αλαβάνου δεν βγαίνει κανένα νόημα στους στίχους.
Και αυτό αποδείχνει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει κάθε επαφή με τα κοινωνικά νοήματα, με τη διαλεκτική της ιστορίας, συνακόλουθα με τη σκέψη και τη γλώσσα.
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=20277#20277

Η φωτογραφία που ακολουθεί, από μνημείο πεσόντων-ηρώων στη Λευκωσία,
εκεί όπου έπεσαν μαχόμενοι κατά την Τουρκική εισβολή το 1974

10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: Η ηρωϊκή έξοδος των "ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ" και ο "ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ του ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ Γρηγορίου Ε' "

Σαν σήμερα πριν απο 183 χρόνια ,μια χούφτα εξαθλιωμένοι απο την 12 μηνη πολιορκία και αντίσταση Μεσολογγίτες με τις γυναίκες και τα παιδιά τους ξεκίνησαν να πάνε στο θάνατο όχι πια πολιορκημένοι αλλά ελεύθεροι και τιμημένοι.


Εμείς από εκείνα τα χρόνια το μόνο που μάθαμε από αυτή την πορεία της τιμής είναι να προτιμούμε τον εγκλεισμό εντός των τειχών του καταναλωτικού ατομισμού και της παρακμιακής καλοπέρασης βαυκαλιζόμενοι τους ελεύθερους.


Εκείνοι βγήκαν πολεμώντας και ξέροντας ότι θα σκοτωθούν δεν πούλησαν το Θεόσδοτο αγαθό της ελευθερίας . Ήταν πολιορκημένοι και πεινασμένοι και έμειναν για πάντα ελεύθεροι.

Εμείς βρεθήκαμε ελεύθεροι και γίναμε πολιορκημένοι ,γεννηθήκαμε βλέποντας τον ήλιο και τώρα ζούμε μετρώντας τα σκοτάδια που μας σερβίρουν στο πιάτο οι "μεσσίες" τούτης της εποχής που με θράσος την ονομάσανε ...νέα μόνο και μόνο για παλιώσουν με το ζόρι κάθε άλλη εποχή που γένναγε ελεύθερες ψυχές.




Στις 10 Απριλίου 1821 απαγχονίστηκε ο πατριάρχης Κων/πόλεως Γρηγόριος ο Ε'.
Διακρίνουμε από τη ζωή του: (προσέξτε τις εκθρονίσεις,τις εξορίες του αλλά και το τραγικό τέλος του) :


"Τον Μάιο του 1797, μετά το θάνατο του Προκοπίου, ο Γρηγόριος εξελέγη διάδοχός του ως Γρηγόριος Ε΄. Η πατριαρχία του συνέπεσε με μια δύσκολη περίοδο και δεν ήταν καθόλου ανέφελη.


Το 1798 εκθρονίστηκε και εξορίστηκε, οπότε αποσύρθηκε στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1806 επανεξελέγη Πατριάρχης, αλλά το 1810 εκθρονίστηκε και πάλι, εξορίστηκε στην Πρίγκηπο και κατόπιν κατέφυγε εκ νέου στο Άγιο Όρος.


Στις 15 Δεκεμβρίου 1818 εξελέγη για τρίτη φορά Πατριάρχης και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1819.


Κατά τη διάρκεια της τρίτης αυτής πατριαρχίας του ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ο Πατριάρχης, όπως και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας, παρέμεινε πιστός στον Σουλτάνο και αρνήθηκε να συμμετάσχει στη Φιλική Εταιρεία. Τελικά αναθεμάτισε τους επαναστατημένους Έλληνες, αν και λέγεται ότι ακύρωσε μυστικά το ανάθεμα, φήμη η οποία προκάλεσε την οργή του Σουλτάνου.


Έτσι, μετά τη λειτουργία του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου παρέμεινε κρεμασμένος για τρεις ημέρες, εξευτελιζόμενος από τον όχλο. Κατόπιν, μια ομάδα Εβραίων αγόρασαν το πτώμα του, το περιέφεραν στους δρόμους και το έριξαν στον Κεράτιο κόλπο.

Ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος, ονόματι Νικόλαος Σκλάβος, βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε στην Οδησσό, όπου και ετάφη στον ελληνικό ναό της Αγίας Τριάδος."

η πύλη όπου απαγχονίστηκε ... παραμένει κλειστεί από τότε και χρησιμοποιούνται μόνον οι 2 πλαϊνές είσοδοι

από το romfea.gr


επίσης, διαβάστε εδώ ένα ιστορικό ντοκουμέντο που βγήκε πρόσφατα στην επικαιρότητα. Τι έγραφε Ολλανδός διπλωμάτης για τον ρόλο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' στην ελληνική επανάσταση. Οι ενορχηστρωμένες συκοφαντίες καταρρίπτονται από ντοκουμέντα.


Τέλος, παραθέτουμε μία ακόμη περιγραφή των γεγονότων:
«...Με την είσοδο του Υψηλάντη στη Μολδαβία, στις 10 Φεβρουαρίου του 1821, ο Πατριάρχης μαζί με το διερμηνέα Δ. Μουρούζη κλήθηκαν από το μεγάλο Βεζίρη και ρωτήθηκαν φιλικά αν γνωρίζουν κάτι περί της φημιζόμενης επανάστασης στην Πελοπόννησο _ αμφότεροι όμως αρνήθηκαν κάτι τέτοιο.

Στις αρχές Μαρτίου φυλακίσθηκε ο Μητροπολίτης Εφέσου Διονύσιος και αποκεφαλίσθηκαν όσοι Κωνσταντινουπολίτες ευγενείς είχαν συγγενείς στη Μολδοβλαχία. Κατά την Τρίτη εβδομάδα των Νηστειών φυλακίσθηκαν άλλοι δύο Αρχιερείς, ο Νικομήδειας Αθανάσιος και ο Δέρκων Γρηγόριος. Διαμαρτυρόμενος ο Πατριάρχης λαμβάνει ως απάντηση τη φυλάκιση και τρίτου, του Αγχιάλου Ευγένιου.

Στις 20 Μαρτίου ο μέγας διερμηνέας έλαβε εντολή και εξελλήνισε διάταγμα περί αμνηστίας για να διαβαστεί στις εκκλησίες _ ταυτόχρονα η Υψηλή Πύλη υποχρέωσε τον Πατριάρχη να εκδώσει αφορισμό εναντίον του Υψηλάντη και όσων ήταν μαζί του υποσχόμενη ότι θα αμνήστευε όσα μέλη της Φιλικής Εταιρείας επανερχόντουσαν σε υπακοή. Ο αφορισμός αυτός αναγνώσθηκε από τον άμβωνα τη 23η Μαρτίου και υπογράφηκε από τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως και Ιεροσολύμων.

Στις 31 Μαρτίου αναγγέλθηκε στην Υψηλή Πύλη η είδηση της έκρηξης της ελληνικής επανάστασης στην Πελοπόννησο και το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, 2 Απριλίου, αποκεφαλίσθηκε ο μέγας διερμηνέας Κωνσταντίνος Μουρούζης, ενώ σφαγιάστηκαν ή κρεμάστηκαν και άλλοι από τους επισήμους, ιδίως όσοι κατάγονταν από την Πελοπόννησο.

Το Μέγα Σάββατο έλαβε ο Πατριάρχης διαταγή να παραγγείλει στους χριστιανούς να προσέλθουν στην εκκλησία, να προσευχηθούν και κατόπιν να απέλθουν στα σπίτια τους χωρίς τους συνήθεις χαιρετισμούς και επισκέψεις.

Παρ’ όλα αυτά, ο Πατριάρχης παρέμενε απτόητος και ανδρείος και διαβλέποντας τον επερχόμενο κίνδυνο ρωτούσε κατά τις παραμονές “ ποιος να’ ναι προτιμότερος θάνατος, αυτός του αποκεφαλισμού ή αυτός της αγχόνης ; ”Απέκρουε όμως έντονα τις επανειλημμένες συστάσεις της ρωσικής πρεσβείας και των προκρίτων να διαφύγει από ασφαλή οδό και να σωθεί λέγοντας : “Μη με παρακινείτε σε φυγή. Πώς θα εγκαταλείψω το ποίμνιό μου ; ... Είμαι Πατριάρχης για να σώσω το λαό μου και όχι για να τον ρίξω στα μαχαίρια των γενιτσάρων. Ο θάνατός μου θα χρησιμεύσει περισσότερο παρά η ζωή μου. Οι ξένοι χριστιανοί ηγεμόνες δε θα δουν αδιάφορα τον εμπαιγμό της πίστης μας στο πρόσωπό μου. Και από τους Έλληνες, αυτοί που πολεμούν θα μάχονται με απελπισία η οποία συχνά χαρίζει τη νίκη. Όχι, δε θα ανεχθώ να γίνω περίγελος του κόσμου, περνώντας στους δρόμους της Οδησσού, της Κέρκυρας ή της Αγκώνας και να με δακτυλοδείχνουν λέγοντας, “να, ο φονιάς ο Πατριάρχης”. Πηγαίνω εκεί που με καλεί η μεγάλη μοίρα του Έθνους μου και ο πανάγαθος Θεός, ο έφορος των ανθρωπίνων και θείων πραγμάτων ”.....»

Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος Δ΄, Σελ. 200-202.
«....Αφού τη νύχτα του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) μαζί με 8 άλλους αρχιερείς τέλεσε τη θεία Λειτουργία της Αναστάσεως συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Αλλά στις 3 το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στη μεσημβρινή πύλη του Πατριαρχείου. Επί τρεις ημέρες το σώμα του έμεινε μετέωρο, δεχόμενο τους εξευτελισμούς του μανιασμένου όχλου. Μια σπείρα Εβραίοι αγόρασαν το νεκρό, τον περιέφεραν στους δρόμους και τελικά τον έριξαν στον Κεράτιο. Ο κεφαλλονίτης πλοίαρχος Νικ. Σκλάβος, βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε κρυφά στην Οδησσό, όπου τάφηκε στον Ελληνικό ναό της Αγίας Τριάδος.» Από κείμενο Του Πρωτ. Γεωργ. Δ. Μεταλληνού, Καθηγητή Παν/μίου, εφημερίδα Επάλξεις, 1-4-2000)
Πηγη: Εφημερίδα χίου :Η αλήθεια

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Προσπάθεια στιγματισμού και φίμωσης της ΑντιΠαρακμής

Τις τελευταίες μέρες όπως θα έχετε προσέξει, η ΑνριΠαρακμή έχει μπει σε «επιτήρηση» από την Google μετά από καταγγελίες (γνωστών) αγνώστων ότι το περιεχόμενο της σελίδας είναι «απρεπές».

Χαιρόμαστε που μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν οργανωμένα μαζί μας αφού φαίνεται ότι τους ενοχλεί η δράση μας!

Δηλώνουμε απερίφραστα, ότι εμείς θα συνεχίσουμε τον πόλεμο εναντίων του φασισμού της βλακείας με κάθε μέσο και όπου μας βγάλει...

Παρόμοια «επίθεση» δέχτηκε και το μπλοκ ΕΓΕΡΣΙΣ του οποίου το θεματολόγιο είναι παρόμοιο με το δικό μας.

Ευχαριστούμε για την στήριξη των μπλόκς HellenicRevenge και Greekalert.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

23 Μαΐου 1977-1996 - Η ζωή και η θυσία ενός ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ. Αποκεφαλίστθηκε 19 ετών αρνούμενος να βγάλει το Σταυρό από το λαιμό του

Νεομάρτυρας Ευγένιος Ραντιόνωφ (Νεότερη δημοσίευση)

Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ

Μαρτύρησε στις 23 Μαΐου 1996


Ο Άγιος Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.


Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.

Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.
Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.

Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε».
Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.

Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.

Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:
Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».
Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.
Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.
Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.


Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.



Οι πληροφορίες προέρχονται από την σελίδα της Ι.Μ.Παντοκράτορος . http://www.impantokratoros.gr/BDC5C441.el.aspx
Η μετάφραση του ρωσικού κειμένου λήφθηκε από την ιστοσελίδα: http://www.peoples.ru/state/sacred/rodionov/
Αναφορές στη ζωή και το μαρτύριο του Ευγενειου έχουν γίνει πρόσφατα και σε άλλα ιστολόγια πχ online-pressblog.blogspot.com/2009/03/blog-post_14.html


Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Σφαγή της Χίου από "πολιτισμένους" γείτονες

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΙΟΥ
(30 Μαρτίου-2 Απριλίου 1822)

Σε πείσμα όσων μας προτείνουν να ξεχάσουμε και να κοιμηθούμε βλέποντας στον ύπνο μας τζίπ και "Πετρούλες" εμείς μένουμε ξύπνιοι και θυμόμαστε.

Πριν απο 187 χρόνια η Χίος βίωνε την ...ποιότητα της "δίκαιης,ισχυρής και πολιτισμένης" Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μόνο που αυτή την "εμπειρία" την πλήρωσε με το αίμα 50.000 Χιωτών (απο τους 100.000 κατοίκους του νησιού επέζησαν περίπου οι 40.000 εκ των οποίων οι 20.000 είχαν πιαστεί και πουληθεί σαν σκλάβοι).Οι Χιώτες τιμωρήθηκαν για την "αχαριστία" που έδειξαν στον Τούρκο αφέντη επαναστατώντας εναντίον του ζητώντας οι άθλιοι απλώς την ελευθερία τους.

Το τραγικό δεν είναι η θυσία τόσων ανθρώπων που αρνήθηκαν να "θυμιατίσουν" την εικόνα του Σουλτάνου,είναι ότι σήμερα τα ...Ελληνικά "λιβανιστήρια" του σύγχρονου αόρατου σουλτάνου φωνάζουν για το δικαίωμα μερίδας της μουσουλμανικής μειονότητας να "αυτοπροσδιορίζονται" ως "Τούρκοι" χωρίς έστω και μετά απο 187 χρόνια να αναγνωρίζουν το ίδιο δικαίωμα στους σφαγμένους της Χίου και όλης της τότε επαναστατημένης Ελλάδας.
από το klasikoperiptosi


και μία ακόμη περιγραφή της σφαγής:

Όσους Χίους συναντούσαν τους σκότωναν. Έσφαζαν, έκαιαν, λεηλατούσαν τα πάντα. Γέροντες, άνδρες, γυναίκες θανατώνονταν, νέοι από 15 χρόνων και άνω, βρέφη αποσπώμενα από τας αγκάλας των μητέρων τους, άλλα ερίπτοντο εις την θάλασσαν, άλλα εις τα όρη.


Από όσους συνελάμβαναν άλλους τους έσφαζαν αμέσως και τους έκαιαν μετά τη σφαγή. Σε όποιον δρόμο κι αν εβάδιζεν κανείς σπανίως έβλεπε δύο λεπτών διάστημα κενόν, χωρίς να απαντήση πτώματα το εν μετά το άλλο.


Την Κυριακή του Πάσχα η εχθρική δύναμη, 15.000 συνολικά άνδρες (κατά τον Σπηλιάδη 13.000) προχώρησαν προς το μοναστήρι του Αγίου Μηνά, όπου κατέσφαξαν και πυρπόλησαν πέντε χιλιάδες Χίους. Μερικά από τα κρανία των Χίων αυτών, σημαδεμένα από τα μοχθηρά κτυπήματα, μεταφέρθηκαν από ταξιδιώτες ακόμη και στην Αμερική για να δείξουν σε όλους την προδοσία των Τούρκων και των Ευρωπαίων συνενόχων τους.

Η βυζαντινή Νέα Μονή, κτισμένη από τον Κωνσταντίνο τον Μονομάχο, έγινε ο τάφος δύο χιλιάδων τριακοσίων Χριστιανών. Ο περικαλλής εκείνος ναός κάηκε και οι θησαυροί του λεηλατήθηκαν.

Δόθηκε επιχορήγηση για τα κεφάλια που θα έκοβαν και κάθε γραφέας κατέγραφε στο ημερολόγιο της τυραννίας, κατά τη συνήθεια. Για να προλάβουν την απάτη, έκοβαν τα αυτιά από τα κεφάλια και κατόπιν τα διατηρούσαν στην άλμη και τα τοποθετούσαν σε βαρέλια. Τα έστελναν στον σουλτάνο ως απόδειξη της υποταγής τους ή ως δελτία της επιτυχίας τους. Ιδιαίτερη τιμή δινόταν αν τα επαναστατικά κεφάλια ανήκαν σε διακεκριμένους αρχιεπισκόπους, άρχοντες ή κληρικούς...

Βεβαίως οι Τούρκοι δεν έμειναν ατιμώρητοι για τα ανοσιουργήματα και τα εγκλήματά τους. Πανώλη ενέσκηψε και ορισμένα ζώα έγιναν ιδιαζόντως δηκτικά, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα. Εβραίοι και Αρμένιοι βοηθούν τους Τούρκους για να εξολοθρεύσουν τα ενοχλητικά ζώα. Γέμισε η Χίος από ποντικούς και γάτες που τρέφονταν από τα πτώματα. Οι γάτες μάλιστα τρελάθηκαν. Τις κατέλαβε ένα είδος υδροφοβίας, με συνέπεια να είναι το δάγκωμά τους δηλητηριώδες. Οι γάτες ένωσαν τις δυνάμεις τους με τις αγέλες των σκύλων, που σύχναζαν στην αγορά κρεάτων για τροφή

http://img.pathfinder.gr/clubs/files/61405/15.html

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Ζήτω η 1η Απριλίου 1955

Η μακρόχρονη ιστορία του έθνους μας είναι ασφυκτικά γεμάτη με ημερομηνίες που θυμίζουν το ένδοξο μας παρελθόν. Μία από τις σημαντικότερες του 20ου αιώνα είναι η 1η Απριλίου του 1955. Είναι η ημέρα που ο Κυπριακός Ελληνισμός ξεκίνησε τον άνισο ένοπλο αγώνα κατά της αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας. Αγώνα τιτάνιο με στόχο την Ελευθερία και την Ένωση της μεγαλονήσου μετά της μητρός Ελλάδος.

Η Ένωση δεν ήταν πόθος μόνον των Κυπρίων, αλλά των απανταχού Ελλήνων. Οι Άγγλοι εκμεταλλεύθηκαν κατ’ επανάληψη τον προαιώνιο αυτό πόθο. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκαν την Κύπρο στην Ελλάς ούτως ώστε αυτή να εγκαταλείψει την ουδετερότητα, ενώ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έπραξαν το ίδιο για να εξασφαλίσουν τη συμμαχία της. Οι Άγγλοι δεν κράτησαν ποτέ τον λόγο τους. Αντίθετα, προετοίμαζαν χάρτες, που κατά σατανική σύμπτωση μοιάζουν με αυτούς του σχεδίου Ανάν, και προωθούσαν διχοτομική λύση στην Κύπρο. Η Κύπρος δεν έμελλε επομένως να γλιτώσει από την περίφημη πολιτική τους, το «διαίρει και βασίλευε» που εφάρμοσαν σε όλες τις πρώην αποικίες τους.

Οι Έλληνες της Κύπρου συνειδητοποιώντας τις προθέσεις των Άγγλων προχώρησαν στην ένοπλη σύγκρουση. Ήταν η μοναδική διέξοδος που θα απέτρεπε τα σχέδια τους και που θα οδηγούσε στην πολυπόθητη Ένωση. Κανείς τους δε φαντάστηκε πως μία χούφτα ανεκπαίδευτων και αμούστακων παλικαριών με πενιχρό εξοπλισμό, θα μπορούσε να τα βάλει με τους θριαμβευτές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, τον «ένδοξο» Βρετανικό στρατό που ξεπερνούσε τότε τις 40.000 στην Κύπρο. Μάλιστα, οι Άγγλοι αξιωματούχοι στην Μεγάλη Βρετανία, εξέλαβαν ως πρωταπριλιάτικο αστείο τα αγωνιώδη τηλεγραφήματα που έφταναν από την Κύπρο και ομιλούσαν για την εξέγερση και τους πρώτους τους νεκρούς. Η ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) είχε ξεκινήσει τη δράση της και ήταν ανίκητη.
Οι Άγγλοι προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του Κυπριακού Ελληνισμού με κάθε τρόπο. Χρησιμοποίησαν κάθε είδους τρομοκρατία. Συνελάμβαναν μαθητές όταν αυτοί απλά κρατούσαν Ελληνικές σημαίες, βεβήλωσαν, λεηλάτησαν και πυρπόλησαν ναούς, έκλεισαν σχολεία, άνοιξαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μετέφεραν αγωνιστές σε φυλακές της Αγγλίας… Όλα αυτά δυστυχώς με την αγαστή συνεργασία των «αδελφών» τουρκοκυπρίων οι οποίοι συνετάχθηκαν απροκάλυπτα στο πλευρό των Άγγλων, στελεχώνοντας μάλιστα τα γνωστά "Επικουρικά Σώματα Ασφαλείας" τα οποία προέβαινε σε ωμότητες και βιαιότητες. Αποκορύφωμα τις βιαιότητας των Τουρκοκυπρίων υπήρξε άνανδρη σφαγή 8 αθώων και άοπλων Ελλήνων από το χωριό Κοντεμένος στις 12/6/1958, υπό τα απαθή βλέμματα των 'Αγγλων στρατιωτών.

Η τρομοκρατία, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι αγχόνες, ουδόλως δεν έκαμψαν το φρόνημα και την επιθυμία των Κυπρίων για αγώνα. Απεναντίας ατσάλωναν και χαλύβδωσαν την θέληση και την ορμή τους. Οι Άγγλοι μετρούσαν δεκάδες, μετά εκατοντάδες νεκρούς. Συνάμα γελοιοποιήθηκαν στα μάτια της διεθνής κοινότητας, ενώ η μικρή Κύπρος και ο δίκαιος αγώνας της κέρδισε τη συμπάθεια όλων. Ακόμα και του ίδιου του Αγγλικού λαού. Η Μ. Βρετανία που μέχρι τότε απαντούσε πως «ουδέποτε» ( το περίφημο “never” στην Βουλή των λόρδων) θα εγκατέλειπε την Κύπρο, σύρθηκε σε συνομιλίες.

Δυστυχώς όμως ο πόθος της Ένωσης δεν ευοδώθηκε ποτέ. Η ελληνική διπλωματία δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τον ηρωικό εκείνο αγώνα. Από ανικανότητα; Από απειρία; Από άλλους παράγοντες; Αποδεσμευμένα έγγραφα του Foreign Office για την περίοδο εκείνη, αφήνουν αιχμές ακόμα και για χρηματισμό ανώτερων στελεχών της τότε ελληνικής κυβερνήσεως.
Το σίγουρο πάντως είναι πως η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Αβέρωφ θέλησαν να κλείσουν το «Κυπριακό». Ερήμην των Κυπρίων υπέγραψαν τη Συμφωνία της Ζυρίχης (Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδος-Τουρκίας Αβέρωφ-Ζορλού). Επακολούθησε η Συμφωνία Λονδίνου που προνοούσε την Ανεξαρτησία της Κύπρου. Κατέστησαν μ’ αυτές την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου παρότι η ίδια είχε παραιτηθεί από πολύ πιο πριν κάθε δικαιώματος της στην Κύπρο. Το άρθρο περί Εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι που επικαλέσθηκαν οι Τούρκοι λίγα χρόνια αργότερα, το 1974, και εκμεταλλευόμενη το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών κατά του Προέδρου Μακαρίου, προχώρησαν στην βάρβαρη εισβολή και στην έκτοτε κατοχή του 37% του Κυπριακου εδάφους.

Είναι γνωστή η ρήση, πως οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Ας προσέξουν λοιπόν οι ηγέτες του έθνους και σε καμία των περιπτώσεων να αποδεχθούν Εγγυητικά δικαιώματα στον Τούρκο δυνάστη μας. Και να μην υπογράψουν κανένα σχέδιο αν αυτό δεν εξασφαλίζει απόλυτα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίας και συνεπώς εξασφαλίζουν την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των προγόνων του.
Προς το σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας μας, δεν περισσεύει κανείς. Ο καθένας μας έχει ρόλο αλλά και ευθύνη. Και αν όλοι μαζί αγωνιστούμε, η ώρα της Ελευθερίας της σκλαβωμένης μας γης θα έρθει νωρίτερα. Κι ας μην μας φοβίζει το μέγεθος του αντιπάλου, όπως δεν φόβισε τον Αυξεντίου, τον Μάτση και τον Παλληκαρίδη, αλλά και τον Κολοκοτρώνη, τον Ανδρούτσο και τον Μπότσαρη.

«Έχουμε δυνάμεις αμέτρητες! Και αν το κράτος δεν τις ξέρει, δεν θα πει πως δεν πρέπει να τις ξέρω κι εγώ. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ ή τουλάχιστον να μην προσπαθήσω. Ο καθένας πρέπει να ξέρει πως σε αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του! Έτσι, θα προσπαθήσουν πολλοί, και θα το σώσει όποιος μπορέσει»
.. Ίωνας Δραγούμης.