Πώς σου φαίνεται; Οι Κυπραίοι μέσα σε δυο γενιές από τον κούσπο στο keyboard. Από το να πλένουν πιάτα για άλλους, να έχουν άλλους να τους πλένουν τα πιάτα. Wow!
Όμως η νοοτροπία παραμένει, ως επί το πλείστον, στο επίπεδο του κούσπου. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από το γεγονός ότι αποτελεί πλέον κοινωνικό στάτους να έχουμε στο σπίτι αλλοδαπή οικιακή βοηθό, αλλά και από τη στάση που κρατά ο μέσος Κυπραίος έναντί της.
Και οι γύφτοι κάνουν λίφτινγκ (χωρίς οποιαδήποτε ρατσιστική πρόθεση), κάπου είχα δει έναν τίτλο ελληνικού τραγουδιού. Ή, κατά το κυπριακότερον, "εξελιχτήκαν οι καπούττοι τζιαι θέλουν μερτικόν που το γαμήσιν" - άλλη μία ρήση του πάνσοφου, μετριοπαθέστατου και εκλεπτυσμένου κυπριακού λαού. Το θέαμα είναι άλλοτε θλιβερό κι άλλοτε κωμικότατο, ανάλογα με τη διάθεσή σας. Η εικόνα της αλλοδαπής οικιακής βοηθού να σπρώχνει το αμαξάκι με τα δίδυμα στο πάρκο, ενώ η στοργική μάνα με τα Gucci γυαλιά ηλίου και τη Louis Vuitton τσάντα να προηγείται καπνίζοντας. Η εκδρομή στα βουνά για την περίφημη σούβλα του Κυπραίου (βλέπε μελλοντικό posting) και η φωνή της κυρίας Γιωργούλλας "Ρα Λάκκα, πάαιννε φέρε το σιοιρομέριν τζι εξήασα το μέσ' το καπό του Μερσεντές".
Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου δυο πρόσθετα χέρια πραγματικά εξυπηρετούν μια ανάγκη που υπάρχει. Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές, φοβάμαι, οι αλλοδαπές οικιακές βοηθοί εξυπηρετούν πολύ περισσότερο τη μεγαλομανία του κάθε κομπλεξικού Κυπραίου που προσπαθεί μάταια να αποδείξει στον εαυτό και τους γύρω του ότι κάτι αξίζει. Είναι θέμα δύναμης και αίσθησης υπεροχής. Το φαινόμενο είναι τριτοκοσμικό και κωμικοτραγικό.
Τριτοκοσμική είναι επίσης συχνά η μεταχείριση της οποίας τυγχάνουν οι μετανάστες από χώρες του τρίτου κόσμου. Αυτό οι Κυπραίοι νομίζω δεν το αντιλαμβάνονται. Θεωρούν ότι "μα εμείς έχουμεν την πολλά καλά: τζιαι την τηλεορασούαν της, τζιαι το αεριστηρούιν της, όσον φαϊν θέλει να φάει". Κανείς τους δεν αντιλαμβάνεται ότι οι ίδιοι καλλιεργούν μια - ίσως αναπόφευκτη - σχέση αφέντη-σκλάβου κι ότι στο πρόσωπό τους ο κάθε μετανάστης δεν βλέπει μόνο έναν οικογενειάρχη κ.τ.λ. αλλά έναν αφέντη και έναν πρεσβευτή του συστήματος δουλείας, η οποία εξακολουθεί σήμερα να υφίσταται, αν και υπό κάλυψη. Γι' αυτό και το "αφεντικό" μένει με το στόμα ανοιχτό όταν το σκάσει μια νύχτα η "μαυρού" (όπως την αποκαλεί, "η μαυρού μου") και νιώθει προδωμένο. Δεν θέλω να αγιοποιήσω τους οικιακούς βοηθούς ή να τους δικαιολογήσω για ό,τι κάνουν, καθόλου, αλλά έχει πολλή πλάκα που τόσο συχνά τα "αφεντικά" νιώθουν προδωμένα.
Είμαι σίγουρος ότι σε χώρες όπου δεν κυριαρχεί αυτό το κοινωνικό κόμπλεξ (όπως συμβαίνει στην Κύπρο) υπάρχουν, κατ' αναλογία, πολύ λιγότερες αλλοδαπές βοηθοί στα σπίτια. Το θέμα δεν είναι καθόλου οικονομικό. Απλούστατα, σε μια χώρα όπου το επίπεδο καλλιέργειας είναι χαμηλό (δεν αναφέρομαι σε εκπαίδευση), αλλά υπάρχει μια σχετική οικονομική άνεση, είναι φυσικό να παρατηρούνται φαινόμενα επίδειξης και κατά συνέπεια έλλειψης αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.
Νομίζω ότι δεν θα πρέπει να γενικεύουμε και να βάζουμε όλους τους κύπριους στο ίδιο τσουβάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα υπάρχει η κατηγορία την οποία περιγράφεις με την καταδικαστέα συμπεριφορά. Αυτή όμως είναι μια θλιβερή μειονότητα…
Οι περισσότεροι κύπριοι που γνωρίζω για παράδειγμα, δεν έχουν οικιακή βοηθό (τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που εσύ ορίζεις – να μένει δηλαδή μαζί τους και να τους υπηρετεί 24 ώρες το 24ωρο).
Επίσης, αν αφαιρέσουμε και κάποιους οι οποίοι έχουν μεν οικιακή βοηθό αλλά της συμπεριφέρονται πολιτισμένα (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι) δεν νομίζω να δικαιολογούνται οι γενικεύσεις που κάνεις και οι χαρακτηρισμοί που δίνεις στους κύπριους…
Αν και δεν συμφωνώ σε όλες τις επισημάνσεις σου έχεις σε πολλά σημεία δίκιο. Σχολιάζεις για «λίφτινγκ των γύφτων» και μιλάς για ανθρώπους χωρίς το απαιτούμενο «επίπεδο» ενώ ψέγεις και τον αρχοντοχωριατισμό μας, δεν παραλείπεις φυσικά να μας περιγράψεις και κάποιες μορφές του νέο-κυπριακού ρατσισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μερικά σημεία όμως που δείχνουν μια ξενολαγνεία που δεν μπορώ να μη σχολιάσω για παράδειγμα επιμελώς παραλείπεις να αναφέρεις ότι όλα τα φαινόμενα που περιγράφεις στο άρθρο σου έχουν παρατηρηθεί σε όλες τις λεγόμενες «ανεπτυγμένες» χώρες του δυτικού πολιτισμού που (προφανώς εσύ λατρεύεις) και μάλιστα στη χείριστη τους μορφή:
• Δουλεμπόριο – η πλέον προσοδοφόρα επιχείρηση των ευρωπαίων ανεπτυγμένων κοινωνιών.
• Αποικιοκρατία : Ήταν το χόμπι των Δυτικών χωρών να διοικούν με τη βία κοινωνίες λιγότερο ανεπτυγμένες (π.χ. Κύπρος) Αφρική, Αμερική και να πλουτίζουν σε βάρος τους.
• Κοινωνικές αδικίες και ταξικός διαχωρισμός και μάλιστα ανάμεσα στο λαό της ίδιας της χώρας π.χ. Εργατική τάξη και Αριστοκράτες στην Αγγλία ή οι Γάλλοι και οι μετανάστες, για να μην αναφέρω και τα γκέτο που αναγκάζουν αυτούς τους ανθρώπους να μένουν.
• Το φαινόμενο της «Μαυρούς» ή του «Μαύρου» που συναντούμε πράγματι σε μεγάλες συχνότητες είναι κάτι το σύνηθες σε όλες τις Δυτικές κοινωνίες στις οποίες η λεγόμενη Υπηρεσία των αρχοντικών όχι μόνο είχε (και ίσως να εξακολουθεί να έχει) πολύ χειρότερους όρους εργασίας για το προσωπικό, το μόνο που έχει αλλάξει σε αυτές τις «πολιτισμένες» κοινωνίες με τα πολλά δικαιώματα του ανθρώπου είναι ότι πλέον οι εργοδότες κρύβονται πίσω από το μανδύα του παράνομου μετανάστη. Οι παράνομοι μετανάστες είναι οι σύγχρονοι δούλοι στον σύγχρονο δυτικό κόσμο.
• Ρατσισμός: ε αυτό δεν θέλει καθόλου επεξήγηση ο ευρωπαϊκός ρατσισμός αποτέλεσε και αποτελεί δομικό στοιχείο του πολιτισμού αυτού.
Για αυτό φίλε Φύλακα του Κακού οι συμπεριφορές των (νεόπλουτων) Κυπρίων όσο ακραίες και να είναι δεν έφτασαν ούτε πρόκειται να φτάσουν αυτές των «πολιτισμένων» ευρωπαίων. Είναι πιστεύω ένα μεταβατικό στάδιο που θα περάσει η κοινωνία και θα περάσει.
Συμφωνώ ότι δείγματα αυτής της συμπεριφοράς υπάρχουν και στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Όμως στην Κύπρο το ανησυχητικό είναι ότι το ποσοστό των Κύπριων που παρουσιάζει αυτή την κομπλεξική συμπεριφορά είναι πολύ μεγαλύτερο. Ο λαός μας χαρακτηρίζεται από κόμπλεξ κατωτερότητας. Αν κάνετε μια βόλτα στα καφέ της Μακαρίου θα εντοπίσετε αρκετούς που τα μόνα πράγματα που έχουν να επιδείξουν, (και δυστυχώς είναι τα μόνα που τους φτιάχνουν την αυτοεικόνα και αυτοεκτίμηση τους) είναι τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ενδύματα, τα υποδήματα μάρκες και γιατί όχι οι οικιακοί βοηθοί. Δυστυχώς οι πλείστοι από εμάς δεν έχουμε τίποτα άλλο να καυχόμαστε, είμαστε εσωτερικά εντελώς κενοί. Το λυπηρότερο είναι ότι είμαστε μέλη μιας χώρας που βρίσκεται υπό κατοχή και είναι τραγικό να διαπιστώνεις καθημερινά, ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να φάμε, να πιούμε και να επιδειχθούμε. Τουλάχιστο ο μέσος Ευρωπαίος φροντίζει να τρέφει και το πνεύμα του, και μια ματιά στα καθημερινά ενδιαφέροντα του είναι αρκετή για να φανεί η διαφορά επιπέδου(και μη μου πείτε για τους τουρίστες της Αγίας Νάπας γιατί αυτοί είναι η χειρότερη πάστα Ευρωπαίου. Απλά προβληματιστείτε γιατί αυτή η κατηγορία τουρισμού επιλέγει την Κύπρο).
ΑπάντησηΔιαγραφή