Συνθηκολόγηση = η άρνηση της Πολιτικής

(Του Χρύσανθου Λαζαρίδη)

Πριν λίγους μόλις μήνες (πριν το Βουκουρέστι),κάποιοι υποστήριζαν ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια με το «συνταγματικό τους όνομα» ,διότι 120 κράτη τους έχουν ήδη αναγνωρίσει ως «Μακεδονία».
Σήμερα, οι ίδιοι, υποστηρίζουν ότι πρέπει να σπεύσουμε να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια, ως «Μακεδονία», για να τα «σώσουμε από τη διάλυση».

Περίεργη θεωρία: Όταν τα Σκόπια εμφανίζονται να κερδίζουν, εμείς πρέπει να υποχωρήσουμε γιατί «χάσαμε». Όταν τα Σκόπια εμφανίζονται να παραπαίουν και να καταρρέουν και πάλι εμείς πρέπει να υποχωρήσουμε για να τους «σώσουμε»!

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία ό,τι κι αν συμβαίνει, εμείς πρέπει να υποχωρούμε πάντα. Αλλά το πράγμα γίνεται ακόμα πιο διασκεδαστικό:
Οι ίδιοι μας λένε ότι απέναντι στην Τουρκία πρέπει να υποχωρήσουμε γιατί είναι «ισχυρότερη».
Απέναντι στα Σκόπια μας λένε - οι ίδιοι- πρέπει να υποχωρήσουμε, διότι τα Σκόπια «είναι πολύ αδύνατα και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε».
Σε οποιαδήποτε διαμάχη η Ελλάδα πρέπει πάντα να υποχωρεί πλήρως, σε όλα τα ζητήματα και έναντι οιουδήποτε αντιπάλου. Όταν είναι ισχυρότερος, γιατί «δεν μας παίρνει» να κάνουμε αλλιώς». Κι όταν είναι πιο αδύνατος, διότι «δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε».

Αυτά όλα δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε κριτική. Δεν αποτελούν «επιχειρήματα» μιας συζήτησης. Είναι νευρωτικά τικ πανικού.

Συζήτηση μπορεί να υπάρξει μόνον αφότου παραμερίσουμε τέτοιες ανοησίες:
* Πρώτον, τα Σκόπια δεν τα διαλύουμε εμείς, ούτε μπορούμε να τα σώσουμε εμείς. Είναι τα εσωτερικά τους προβλήματα που τα διαλύουν και η αδυναμία τους να υπάρξουν ως «εθνικός κράτος Μακεδόνων» που περιλαμβάνει μιαν «ισότιμη συστατική εθνότητα ΜΗ Μακεδόνων(Αλβανών)...»
* Δεύτερον, δεν ευχόμαστε, ασφαλώς, για τη διάλυση των Σκοπίων. Αλλά δεν τη φοβόμαστε κιόλας. Γιατί πρέπει να μας ανησυχεί η διάλυση ενός κρατιδίου, που μπορεί να υπάρξει μόνο εξάγοντας επιθετικό αλυτρωτισμό εναντίον μας;
* Γιατί τάχα πρέπει να αγωνιζόμαστε να «διασώσουμε» ένα ασταθές κρατίδιο δίπλα μας, που φέρεται καταπιεστικά στους ίδιους τους πληθυσμούς του, επιθετικά απέναντί μας και δεν μπορεί ούτε τη δημοκρατική του νομιμότητα να διαφυλάξει;
Δεν ευχόμαστε τη διάλυση των Σκοπίων. Αλλά και δεν τη φοβόμαστε. Μπορείς να αρθρώσεις πολιτική μόνο για εξελίξεις που ΔΕΝ τις φοβάσαι. Για πράγματα που φοβάσαι, δεν αρθρώνεις πολιτική. Προετοιμάζεις συνθηκολόγηση.
Κι αυτό ακριβώς υποστηρίζουν κάποιοι στην Αθήνα: Ότι πρέπει να συνθηκολογήσουμε σε όλα. Απέναντι σε κράτη και καθεστώτα που διαλύονται.
Αλλά η συνθηκολόγηση δεν είναι Πολιτική. Είναι η άρνηση της Πολιτικής. Είναι το τέλος της Πολιτικής. Είναι και το τέλος μιας ελίτ που δεν έχει να προτείνει άλλο τίποτε, από συνθηκολόγηση σε όλα και παραίτηση απ όλα.