Το βρακί της Κατερίνας (Η διζωνική, το δημοψήφισμα και οι κόκκινες γραμμές)

(ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ, ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ, για την εφημερίδα Σημερινή)

Αυτό που σήμερα κατανοεί ο πολίτης είναι ότι η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας θα χαρακτηρίζεται από αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο


Την περίοδο της ελληνικής επαναστάσεως, όταν -όπως θα έλεγαν οι σημερινοί προοδευτικοί και εκσυγχρονιστές- οι... εθνικιστές Έλληνες ξεσηκώνονταν εναντίον του Τούρκου κατακτητή, ο οπλαρχηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης θεωρούσε τη στάση ενός εκάστου των πολεμιστών του συνταυτισμένη με την τιμή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων.
Γι’ αυτό και είχε εφαρμόσει, εκτός των άλλων, έναν πρωτότυπο τρόπο για να τιμωρεί όσους δείλιαζαν στη μάχη. Τους φορούσε, παρότι άντρες, το βρακί της Κατερίνας, μιας από τις πολλές προφανώς ερωμένες του. Βεβαίως, από το ‘21 μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Η επανάσταση των Ελλήνων ανήκει στην Ιστορία. Οι κώδικες, όμως, αξιών και ηθικής και η αποστροφή του εξευτελισμού είναι διαχρονικές, και δεν αντανακλούν μόνο στο πεδίο τη μάχης, αλλά και στην καθημερινή μας ζωή. Δεν αφορούν μόνο στους Έλληνες, αλλά όλους του λαούς.

Και στη διπλωματία, της οποίας η άσκηση στη δική μας περίπτωση είναι πρωτίστως συνυφασμένη με τη λύση του Κυπριακού. Στο πλαίσιο αυτή της διπλωματίας κυριαρχεί η περί της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας λύση, η οποία εμφανίζεται προς την κοινή γνώμη ως λύση εφικτή και ρεαλιστική. Ως ένας έντιμος συμβιβασμός. Αυτή είναι η αλήθεια ή μήπως τα πράγματα είναι διαφορετικά;

Διαρκούντος του προεκλογικού, πέραν του παραμυθιάσματος, το επιτελείο του Δ. Χριστόφια και πιο συγκεκριμένα ο κ. Νίκος Κατσουρίδης και ο κ. Άντρος Κυπριανού είπαν αλήθειες για τη μορφή της λύσης. Ακόμη και γι’ αυτήν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ο κ. Κυπριανού όπως και ο κ. Κατσουρίδης ορθώς τόνισαν ότι είναι άλλο πράγμα η ομοσπονδία και το ενωμένο κράτος, και άλλο πράγμα το ενιαίο κράτος. Το ένα αποτελείται στη δομή του από πέραν της μίας πολιτείες, και το άλλο από μια και μόνο πολιτεία. Το παράδοξο είναι άλλο. Ότι ο κ. Κυπριανού όπως και ο κ. Αναστασιάδης θεωρούν ότι η λύση του ενιαίου κράτους, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, το μόνο αναγνωρισμένο κράτος στην Κύπρο, οδηγεί προς τη διχοτόμηση. Και ότι η ανατροπή της διχοτόμησης μπορεί να προκύψει μέσω της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που είναι προϊόν της εισβολής.
Επί τούτου επισημαίνουμε τα εξής: Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, όπως την καθόρισαν Τούρκοι και Βρετανοί, δεν ανατρέπει αλλά νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής. Δηλαδή, νομιμοποιεί το γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου, ο οποίος προέκυψε από την παράνομη τουρκική εισβολή του 1974. Είναι άλλωστε οι ίδιοι οι Τούρκοι που καθόριζαν προ του '74 ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ήταν συνώνυμη της διχοτόμησης. Ακόμη και τώρα για διαπραγματευτικούς λόγους υποστηρίζουν -όπως και πριν από το σχέδιο Ανάν- τη λύση των δυο κρατών, γνωρίζοντας ότι μέσω των διατάξεων μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, μπορούν να επιτύχουν τη λύση των «δυο συνιστώντων κρατών», τα οποία μεταξύ τους θα συνυπάρχουν μέσω χαλαρών δεσμών.

Εγείρεται όμως και ένα άλλο ερώτημα: Εφόσον είναι εφικτή η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, γιατί δεν έχει συμφωνηθεί μέχρι σήμερα; Όσες φορές έχει κληθεί ο λαός, είτε την περίοδο της Δέσμης Ιδεών Γκάλι είτε μέσω του σχεδίου Ανάν, είπε όχι. Και οι τάσεις που υπάρχουν προς τη διχοτόμηση είναι διότι όχι μόνο το ΑΚΕΛ, αλλά και ο ΔΗΣΥ και σχεδόν το σύνολο του κομματικού σκηνικού, ακόμη και ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, δεν έχουν καταθέσει ενώπιον του λαού μια εναλλακτική πρόταση, για την οποία να κατανοεί ο πολίτης ότι δεν πρόκειται να είναι μια άλλη μορφή διχοτόμησης. Ένα άλλα πολιτειακό πείραμα.

Αυτό που σήμερα κατανοεί ο πολίτης είναι ότι η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας θα χαρακτηρίζεται με αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο. Ταυτοχρόνως, δεν θα στηρίζεται, όπως -ειλικρινώς και ορθώς- είπε ο κ. Κατσουρίδης, στη δημοκρατική αρχή «ένας άνθρωπος μία ψήφος»!
Οι Τ/κ θα έχουν πολιτική ισότητα, η οποία θα στηρίζεται στην εξής πρακτική: Είτε οι ψήφοι τους θα μετρούν περισσότερο από τις δικές μας για να εξισορροπηθεί η αριθμητική πλειοψηφία των Ε/κ με την αριθμητική μειοψηφία των Τ/κ, είτε θα μετρά κάθε δική μας ψήφος λιγότερο από εκείνην του κάθε Τ/κ. Και έχει δίκαιο ο κ. Κατσουρίδης ότι στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, όπως την καθόρισαν Βρετανοί και Τούρκοι και όπως την αποδέχθηκε το Εθνικό Συμβούλιο το ‘89 και στη συνέχεια, δεν θα στηρίζεται στην αρχή «ένας άνθρωπος μια ψήφος». Όπως δεν θα κατοχυρώνει πλήρως τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα. Και η ελευθερία διακίνησης και αυτή της εγκατάστασης, όπως και το δικαίωμα της περιουσίας θα είναι ακρωτηριασμένα. Εάν δεν είναι έτσι τα πράγματα και θα είναι αλλιώς, τότε οι Ε/κ θα μπορούν να κυβερνούν και το νότιο και το βόρειο «συνιστών κράτος». Ορθά είπε ο κ. Κατσουρίδης, ασκώντας κριτική προς τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, ότι εάν δεν πιστεύει στις δυο εθνικές ζώνες και κατ΄ επέκταση πολιτείες, τότε με την πολιτική του ανατρέπει και τη δικοινοτικότητα και τη διζωνικότητα. Όμως, εάν αυτή είναι η πολιτική του Προέδρου, τότε είναι και ο Πρόεδρος ορθός. Όχι μόνο επειδή δεν αποδέχεται μια λύση ρατσιστικών και φυλετικών διαχωρισμών, αλλά και επειδή, όπως τον κατηγορούν και οι Τούρκοι και ο κ. Φερχόιγκεν, δεν πιστεύει στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, αλλά τη χρησιμοποιεί κατ’ όνομα, για να οδηγήσει τη λύση προς ένα ενιαίο στη ουσία αποκεντρωτικού χαρακτήρα κράτος. Μια παραλλαγή της Ζυρίχης και όχι του σχεδίου Ανάν. Θα είμαστε τυχεροί αφενός εάν ευσταθούν οι σε βάρος του Προέδρου κατηγορίες και εάν ο Πρόεδρος, στην περίπτωση επανεκλογής του, έχει τη στρατηγική εκείνη για να υλοποιήσει μια τέτοια πολιτική. Διαφορετικά, θα οδηγηθούμε στο ίδιο αποτέλεσμα: Στη διχοτόμηση. Είτε αυτή θα είναι η υφιστάμενη de facto είτε αυτή θα είναι de jure διχοτόμηση, με τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που πήρε μεν πολιτειακή μορφή, αλλά απορρίφθηκε μέσω του σχεδίου Ανάν.

Μας αφαιρούν το δικαίωμα διαπραγμάτευσης

ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ και του ΕΥΡΩΚΟ και των Οικολόγων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν μπορούν να αποδεχθούν μιαν αντιδημοκρατική λύση. Εφόσον είναι, λοιπόν, τόσο βέβαιοι οι υποστηρικτές της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ότι δηλαδή ο λαός μας είναι αυτή τη μορφή λύσης που θέλει, ας τη θέσουν σε δημοψήφισμα. Για να έχουν πλέον την πλήρη πολιτική νομιμοποίηση. Για να ξέρουμε και εμείς και αυτοί πού πατούμε και πού πηγαίνουμε. Γιατί δεν τολμούν; Για να δοθεί τέλος στην επί του θέματος συζήτηση. Ούτε τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία δεν τολμούν να δεσμευτούν οι υποψήφιοι Πρόεδροι να θέσουν σε δημοψήφισμα, ούτε και τις κόκκινες γραμμές αξιοπρεπούς λύσης καθορίζουν ρητώς. Πώς, λοιπόν, να γίνει λόγος για καθορισμό των κόκκινων γραμμών, όταν η πολιτική μας ηγεσία δεν συμφωνεί για το περιεχόμενο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Πώς να εξευρεθεί μιας τέτοιας μορφής λύση, όταν διαφορετικά την εννοούμε εμείς και διαφορετικά οι Τούρκοι. Και πώς μπορεί να αισιοδοξούμε για βελτίωση της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας της δημοκρατικής μας ζωής, όταν η διεκδίκηση του ελάχιστου -δηλαδή η υιοθέτηση με τη λύση του Κυπριακού ενός πολιτειακού συστήματος στο οποίο θα είναι κατοχυρωμένη η πλήρης εφαρμογή των στοιχειωδών δημοκρατικών και ευρωπαϊκών δικαιωμάτων- χαρακτηρίζεται ως επικίνδυνος μαξιμαλισμός. Ακόμη και αυτή η δημοκρατική λύση και η ανατροπή των τετελεσμένων της εισβολής χαρακτηρίζεται εθνικισμός, που θα οδηγήσει δήθεν στη διχοτόμηση! Και οι ίδιοι που προβάλλουν αυτούς τους ισχυρισμούς ξεχνούν ότι με τη στάση τους διευκολύνουν διαπραγματευτικά αλλά και ουσιαστικά την εις βάρος μας επιβολή των τουρκικών μαξιμαλιστικών στόχων. Μας αφαιρούν το δικαίωμα διαπραγμάτευσης, αλλά και μιας αξιοπρεπούς λύσης, που θα προκύψει από μια διπλωματική μάχη, κατά την οποία όσο αυστηρός και αν μπορούσε να ήταν ο Καραϊσκάκης, δεν θα τολμούσε να εισηγηθεί στον ιστορικό του μέλλοντος να μας φορέσει... το βρακί της Κατερίνας!