Γιατί ένας αριστερός δεν μπορεί να ψηφίσει τον Δημήτρη Χριστόφια

-Του Γ. Καραμπελιά-

Παρ’ όλο που, όπως γνωρίζουν πολλοί φίλοι, δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ ταμπέλες του τύπου «αριστερός» και «δεξιός», γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια αυτοί οι όροι έγιναν κουλουβάχατα, ενώ ταυτόχρονα επιμένω να παραμένω πιστός στις αξίες της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής ανεξαρτησίας, που όρισαν κάποτε την έννοια της Αριστεράς, σε αυτό το σύντομο κείμενο θα προσπαθήσω συνοπτικά να δείξω από τη σκοπιά, της Αριστεράς, γιατί ένας αριστερός δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποστηρίξει τον κ. Χριστόφια και η μοναδική επιλογή που διαθέτει είναι ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Ο Κάρολος Μαρξ αρεσκόταν στο να επισημαίνει τις περίφημες πανουργίες της Ιστορίας και ήταν ακριβώς η προσήλωσή του στις εξαιρέσεις και όχι στους κανόνες που τον προφύλασσε συχνά από το να υποπίπτει στα τραγικά λάθη που χαρακτήρισαν τους επιγόνους του «μαρξιστές». Γι’ αυτό και συχνά μνημόνευε την camera obscura, τούτη την πρόδρομη μορφή φωτογραφικής μηχανής που εμφάνιζε τα είδωλα αντεστραμμένα.

Η ιστορία της επίσημης κυπριακής Αριστεράς, του ΑΚΕΛ, θυμίζει τη λειτουργία της camera obscura. Γιατί σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της απουσίαζε, με τραγικά αποτελέσματα, από τον ιστορικό ρόλο που της αντιστοιχούσε. Έτσι, βρέθηκε να κατέχει τα ιστορικά πρωτεία μιας Αριστεράς που αρνήθηκε τον εθνικοαπελευθερωτικό -αντιαποικιακό αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα, όταν τούτος ξεπήδησε ως «τέκνο της ανάγκης, κι ώριμο τέκνο της οργής» από τα σπλάχνα του κυπριακού ελληνισμού. Όταν αργότερα το καθεστώς του νησιού τέθηκε σε διαπραγμάτευση, ήταν από τις πρώτες που αντιτάχθηκε στο αίτημα του αγώνα για Ένωση, προτιμώντας ν’ ακολουθήσει πιστά τη φωνή της Σοβιετίας και της Αγγλίας, που επιθυμούσαν το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» της Κύπρου να παραμείνει δήθεν «ανεξάρτητο», προκειμένου να μεταβληθεί σε άθυρμα των γεωπολιτικών τους παιχνιδιών στο θέατρο της ανατολικής Μεσογείου.

Κι όταν, έπειτα από την τουρκική εισβολή και κατοχή, τούτη ακριβώς η «ανεξαρτησία» έγινε εφαλτήριο για την οικοδόμηση ενός πειρατικού, off-shore κρατιδίου, όταν αυτή η πραγματικότητα αποτέλεσε τη βάση για τη διαμόρφωση ενός «νεοκυπριωτισμού», που καλούσε τους Έλληνες της Κύπρου να ξεχάσουν ότι είναι κατεχόμενοι, πρόσφυγες κι υποδουλωμένοι και να θυσιάσουν ακόμα κι αυτή την ελληνικότητά τους στον βωμό των πολυτελών τετράτροχων και των ηλεκτρικών συσκευών, αυτή τέθηκε στην πρωτοπορία τούτου του «νέου θαυμαστού κόσμου» της Μεγαλονήσου, σε αγαστή σύμπνοια με τους διεθνείς αρχιτέκτονές του. Κι έφτασε, στ’ όνομα του «διεθνισμού», να οικοδομεί και να τείνει «χείρες φιλίας» στον Τούρκο κατακτητή, κατασυκοφαντώντας ως «εθνικιστικό» τον αγώνα για την αποτίναξή της εισβολής αλλά και την ίδια τη μνήμη του αγώνα.

Όσο για το Σχέδιο Ανάν, γνωρίζουν όλοι πολύ καλά πως αποτελούσε τέκνο αυτής ακριβώς της δυναμικής και της τροπής των εξελίξεων, την οποία η ηγεσία του ΑΚΕΛ, αγκαζέ με τη Δεξιά του ΔΗ.ΣΥ., βεβαίως, στήριζε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και χρειάστηκε η καταπληκτική εξέγερση των συνειδήσεων στην Κύπρο και των ίδιων των μελών του ΑΚΕΛ, για να αναγκάσει τούτο το κόμμα να πάει ενάντια στις αποφάσεις των οργάνων του, συντασσόμενο στο παραπέντε με το ΟΧΙ. Διότι δεν ήταν το ΑΚΕΛ που εξέφρασε την ψυχή των Ελλήνων της Κύπρου εκείνη την Άνοιξη, αλλά ο «αστός», ο «κεντρώος δημοκράτης», ο «εθνικιστής» Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος δεν δίστασε ν’ αντιταχθεί στην αμερικανοβρετανική και την τουρκική βούληση, που τον καλούσαν να παραδώσει την Κύπρο στα χέρια τους. Και ήταν αυτός, ο «συντηρητικός αστός», και όχι η Αριστερά του ΑΚΕΛ που προσπάθησε να συγκρατήσει την πολιτική της Κύπρου στην ύστατη γραμμή άμυνας που χάραξε το ΟΧΙ, στήνοντας γέφυρες με όσους θέτουν προσκόμματα στα σχέδια της Νέας Τάξης, τους Ρώσους, τους Γάλλους -ακόμα και τους Κινέζους.

Τώρα λοιπόν, έπειτα απ’ όλα αυτά, η ηγεσία του ΑΚΕΛ –ο Χριστόφιας– ζητάει τη στήριξή του απο τον κυπριακό ελληνισμό ως προεδρικός υποψήφιος στις ερχόμενες εκλογές. Και πάλι, αυτή η περίφημη «πανουργία της Ιστορίας» θέλει την τουρκική κατοχική κυβέρνηση του βορείου τμήματος να επικροτεί την υποψηφιότητά του και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Φόρειν Όφις να χαμογελούν με την κάθοδό του στις εκλογές. Διότι, ακριβώς, τον θεωρούν τον καλύτερο δυνατό υποψήφιο για να βγάλουν τον Τάσσο από τη μέση, ώστε να ξεκινήσουν μια συντεταγμένη επιχείρηση υπονόμευσης της βούλησης των Ελληνοκυπρίων, επαναφέροντας το Σχέδιο Ανάν με άλλους όρους!

Γιατί, λοιπόν, ένας αριστερός δεν θα στήριζε Χριστόφια; Μα ακριβώς γιατί, θέλοντας να παραμείνει πιστός στα ιδεώδη του, δεν μπορεί να ταχθεί με εκείνους που υποστηρίζει η παγκόσμια ιμπεριαλιστική τάξη. Διότι, πιστός στις απελευθερωτικές αξίες, επιμένει στην πάλη για δικαιοσύνη στην υπόθεση της Κύπρου για αυτοδιάθεση των Κυπρίων αδελφών, ενάντια στα αυτοκρατορικά ανακτοβούλια των Αμερικανοβρετανών, τα τουρκικά στρατεύματα, τους «μηδίσαντες» της ελλαδίτικης και της κυπριακής άρχουσας τάξης. Και επειδή από το 1974 και μετά νιώθω τον εαυτό μου πρώτα Έλληνα της Κύπρου και μετά Ελλαδίτη, και νομίζω πως το έχω αποδείξει πολλές φορές, νομίζω πως έχω έναν λόγο επιπλέον για να τοποθετηθώ. Εξάλλου, η μοίρα της Κύπρου είναι αξεδιάλυτα δεμένη με το σύνολο του ελληνισμού.