Τελικά, η Κύπρος δεν είναι μακριά...

Με αυτό τον έξυπνο τίτλο στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πολίτης» στις 6 Σεπτ. 2007, ο Γιώργος Πήττας απαντά διαχρονικά σε όλους τους Ελλαδίτες πολιτικούς και στρατιωτικούς οι οποίοι προφασιζόμενοι την γεωγραφική απόσταση της ηπειρωτικής Ελλάδος με την Κύπρο, άφησαν την τελευταία αβοήθητη στο έρμαιο των βαρβάρων…

Το άρθρο:

"Η Κύπρος είναι μακριά". Μια φράση, που ακούστηκε χρόνια πολλά πριν, μα ωστόσο ακόμα αντιλαλεί σαν να ξεστομίστηκε μόλις χθες.
Η Κύπρος, με τη συμμετοχή της και τα ανακλαστικά της στην πολύ πρόσφατη ελληνική τραγωδία απέδειξε πόσο μα πόσο κοντά είναι.
Το εξώφυλλο του "Πολίτη" τις προάλλες με τους πρωτοσέλιδους στίχους του Γκάτσου, ήταν κάτι παραπάνω από μία νοερή συμμετοχή στην τραγωδία.

Ήταν ένας αποφασιστικός, σφιχτός χαιρετισμός των Κυπρίων εκείνων που αντλούν καταγωγή και ταυτότητα από το Λόγο του Ομήρου, του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Σεφέρη.

Η γραμμή που θα ενώνει νυν και αεί την Αρτέμιδα της Πελοποννήσου με την καρδιά και το νου της Μεγαλονήσου, είναι πιο ζωηρή, πιο αληθινή, πιο αυθεντική από όλες τις πολιτικές ρητορείες που έχουν ακουστεί και θα ακουστούν.
Γιατί, δεν είναι μία απλή γραμμή αλλά ένα καρδιογράφημα σε στιγμή μέγιστης κρίσης.
Οι ημέρες του κακού, με βρήκαν στον εξαίσιο και γαλήνιο Πωμό.
Σχεδίαζα με την επιστροφή, να γράψω ένα άρθρο με τον τίτλο "Υπέρ Πωμών και Εστιών" έχοντας κατά νου τον κρίσιμο κίνδυνο που βλέπω με την κακώς νοούμενη ανάπτυξη, με κτίσματα άθλιας αισθητικής που λειτουργούν ως ξενοδοχεία.
Εκεί, στην ανάσα της θάλασσας καθώς μετρούσα το ρυθμό των κυμάτων του Παχύαμμου, σκεφτόμουν πως τούτος ο τόπος έχει όλες τις δυνατότητες να αναδειχθεί ως πρότυπος προορισμός αν αξιοποιηθεί σωστά με πολύ αυστηρές προδιαγραφές που αφορούν και στην Αισθητική.

Οι σκέψεις κάηκαν κυριολεκτικά στο ανελέητο πυρ από τη μία και στις "ασύμμετρες ανοησίες" από την άλλη.
Οι πάσης φύσεως άρρωστοι με τις θεωρίες συνωμοσίας άρχισαν να "βλέπουν" πίσω από τις φωτιές, τον UCK, τους Τούρκους, τη Σιών , τους Αμερικανούς και τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους.
Και όσοι - υπάρχουν και τέτοιοι- έβλεπαν το πυρ σαν χρονικό ενός προαναγγελθέντος φονικού, έμεναν τριπλά άναυδοι. Από το μέγεθος της συμφοράς, από το βάθος της ανοργανωσιάς , από το απύθμενο της αμετροέπειας.
Δροσιά και φρέσκος άνεμος στάθηκε η Κύπρος.
Τόσο με τους άριστα εκπαιδευμένους ανθρώπους που έστειλε οι οποίοι αναδείχθηκαν και δικαίως σε ήρωες στην Ελλάδα, όσο και με την εξαιρετική τόσο συμβολικά όσο και πραγματικά πρωτοβουλία της υιοθεσίας της Αρτέμιδος. Και βέβαια με το σύνολο της συμμετοχής όλων των απλών ανθρώπων.
Εν αποστρατεία Έλληνας ανώτατος Στρατιωτικός, δήλωσε πως το τοπίο της Πελοποννήσου, είναι πια, όπως θα ήταν μετά από συνεχή πενθήμερο βομβαρδισμό με ναπάλμ.

Όμως η Κύπρος , ήταν εκεί. Σε χρόνο μηδέν, στον φλεγόμενο χώρο.
Αν το πυρ που ανέκοψαν αμέσως οι Κύπριοι, εκεί στο Αλιβέρι είχε αφεθεί να συνεχίζει το έργο του, οι νεκροί θα ισοδυναμούσαν με κανονικού πολέμου.
Τελικά, η Κύπρος 33 χρόνια μετά, απέδειξε πως δεν είναι μακριά


ΥΓ. Οφείλω τον τίτλο του άρθρου στον φίλο Λάμπρο Λαμπρινό.