Το λάθος στα κυπριακά νομίσματα του Ευρώ

Από την 1η Ιανουαρίου 2008 η Κύπρος μπαίνει στην ευρωζώνη ενώνοντας την οικονομία της με της χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ. Από την ημερομηνία αυτή η Κύπρος αφήνει πίσω της την κυπριακή λίρα και υιοθετεί το ευρώ.

Η επιλογή των σχεδίων που θα κοσμούν την «εθνική όψη» των κυπριακών κερμάτων ευρώ, είναι ομολογουμένως επιτυχημένη!

Τα κέρματα 1, 2 και 5 λεπτών έχουν στην «εθνική όψη» το αγρινό, χαρακτηριστικό ζώο της κυπριακής πανίδας το οποίο απεικονιζόταν κατά τη δεκαετία του 70 και στα νομίσματα των 100 μιλς.


Τα κέρματα 10, 20 και 50 λεπτών θα έχει το καράβι της Κερύνειας. Το συγκεκριμένο καράβι βρέθηκε βυθισμένο στη θάλασσα της Κερύνειας και πρόκειται για ναυάγιο ενός αρχαίου Ελληνικού καραβιού της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από τότε το καράβι, που έμεινε γνωστό ως το "Καράβι της Κερύνειας", έγινε σύμβολο της σύνδεσης και των στενών σχέσεων της Κύπρου με το μητροπολιτικό ελληνισμό. Το νόμισμα συμβολίζει την στενή σχέση του νησιού με τη θάλασσα και το εμπόριο.

Τα κέρματα των 1 και 2 ευρώ έχουν Το σταυρόσχημο ειδώλιο που βρέθηκε μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές στον Πωμό της Πάφου. Πρόκειται για αγαλματίδιο της χαλκολιθικής εποχής (3000 π.Χ.) το οποίο σήμερα βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Λευκωσίας. Το σχέδιο αυτό συμβολίζει την μακραίωνη ιστορία του νησιού.

Παρόλη την εύστοχη επιλογή των σχεδίων, η αναγραφή της χώρας που υπάρχει στην «εθνική όψη» ΚΥΠΡΟΣ – KIBRIS είναι εντελώς άστοχη αφού:

1) Αναγράφεται το όνομα της χώρας μας εκτός από τα Ελληνικά, στα (και) Τούρκικα (!!!!) στη γλώσσα μιας χώρας η οποία εκτός από το γεγονός ότι εισέβαλε και κρατά παράνομα εδάφη της Κύπρου δεν αναγνωρίζει καν την Κυπριακή Δημοκρατία!!!

2) Νοουμένου ότι οι περισσότεροι ευρωπαίοι δεν ξέρουν να διαβάζουν το ελληνικό αλφάβητο, δεν θα μπορούν να διαβάζουν τη λέξη ΚΥΠΡΟΣ αλλά μόνο την λέξη η οποία πάνω στο κέρμα είναι γραμμένη με το λατινικό αλφάβητο! Θα διαβάζουν δηλαδή τη λέξη KIBRIS και θα μένουν με την εντύπωση ότι το συγκεκριμένο κέρμα προέρχεται από την χώρα KIBRIS!!!!

Κανονικά πάνω στα νομίσματα έπρεπε να αναγράφεται το όνομα της Κύπρου ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ αφού είναι οι ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ που έκαναν αγώνα και θυσίες για να ενταχθεί η χώρα στην ευρωζώνη!

Αν ήθελαν λόγω της κομπλεξικής νοοτροπίας κάποιων για καλοπιάσμα προς τους τουρκοκύπριους να έγραφαν όπωσδήποτε και τουρκικά, ας έγραφαν τουλάχιστον και την αγγλική λέξη CYPRUS για να γίνεται αντιληπτό από όλους τους μη ελληνόφωνους ευρωπαίους για πια χώρα μιλάμε!

Η άλλη λύση θα ήταν να μην γραφεί καθόλου η χώρα πάνω στο νόμισμα (κάτι που συμβαίνει με τα νομίσματα ευρώ των περισσότερων χωρών).

Κόμμα μας ο ΑΠΟΕΛ

Προδημοσιεύτηκε στη σελίδα http://www.apoel-phalanx.com και αναδημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα με αφορμή τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στην Κύπρο.http://www.apoelnews.com :

Όσο κοντεύουν οι προεδρικές εκλογές, όλο και περισσότερο θα μας πρήζουν τα συκώτια οι κύριοι υποψήφιοι για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα επιτελεία τους και τα κόμματα που τους υποστηρίζουν. Θα ξαναζήσουμε μια διαδικασία την οποία περάσαμε αρκετές φορές, αναλόγως της ηλικίας που έχει ο καθένας μας και του πόσες εκλογικές αναμετρήσεις έχει ζήσει. Ένα θέατρο του παραλόγου στο οποίο θα προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν οι κομματάρχες και οι επιτελάρχες για το ότι ο υποψήφιός τους είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να αναλάβει τις τύχες του τόπου μας!

Είπαμε, αυτά τα ζούμε κάθε πέντε χρόνια, αλλά στις ερχόμενες εκλογές θα είναι μεγαλύτερη η κοροϊδία που θα υποστούμε λόγω του ότι οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων έχουν σμικρύνει τόσο πολύ που είναι δυσδιάκριτες. Οι άλλοτε δύο πόλοι του πολιτικού κομματικού χώρου της Κύπρου, το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, ήρθανε τόσο κοντά στο χώρο του κέντρου, που ταυτίζονται οι απόψεις τους σε όλα σχεδόν τα θέματα. Αυτή τους η μετατόπιση προς το κέντρο έχει σαν αποτέλεσμα η πολιτική τους να προσεγγίζει αυτή του ΔΗΚΟ που προϋπήρχε στο χώρο αυτό των δύο άλλων κομμάτων, δηλαδή την πολιτική του «όπου φυσάει ο άνεμος πάω». Πλην του Εθνικού θέματος (που και σε αυτό δεν βλέπουμε κάποια αξιόλογη πολιτική από κανένα κόμμα), στα υπόλοιπα δεν έχει κάτι διαφορετικό να μας δώσει οποιοδήποτε από τα κόμματα. Βλέπουμε ίδια εσωτερική, κοινωνική, εξωτερική και πάσης φύσεως πολιτική. Το μόνο που αλλάζει είναι η επικοινωνιακή τακτική και ο τρόπος που πλασάρονται οι γραμμές του κάθε κόμματος στους επίδοξους και στους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους, με αποτέλεσμα αυτοί, μη μπορώντας να δουν δεξιά και αριστερά αφού τους εμποδίζουν οι παρωπίδες που τους φόρεσαν εδώ και χρόνια, να επιλέγουν το «καλύτερο» για κόμμα εξουσίας.

Όσον αφορά το Εθνικό μας ζήτημα, όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν επισημαίνεται οποιαδήποτε αξιόλογη πολιτική από κανένα κόμμα. Εννοείται πως υπάρχουν κακές και χείριστες πολιτικές πάνω στο θέμα. Υπάρχουν απόψεις που προσεγγίζουν τα όρια της προδοσίας και άλλες που απλά αγκαλιάζουν την απραξία. Υπάρχουν αυτοί που λένε ΟΧΙ για να ξαναεκλεγούν πρόεδροι, αυτοί που λένε ΝΑΙ για να γραφτούν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι αντιφάσκοντες και αυτοί που ήθελαν να που ΝΑΙ αλλά είπαν ΟΧΙ για να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ και να λένε στους ψηφοφόρους ότι είναι και του ΝΑΙ και του ΟΧΙ!!!

Το πιο κουφό το φυλάγαμε για το τέλος. Πολλοί από εμάς είχαν την τύχη ή την ατυχία κάποτε να είναι συναγερμικοί (τύχη γιατί κάποτε έδειχνε πως ήταν ένα υγιές εθνικόφρων κόμμα και ατυχία γιατί απλά έδειχνε ως τέτοιο και δεν ήταν). Τότε που λετε, στα χρόνια της αμαρτίας, ακούγαμε καθημερινά και το μάθαμε σαν ποιηματάκι, το ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κομμουνιστής. Μέχρι και στις τελευταίες προεδρικές εκλογές το ανεπίσημο επιχείρημα για να πειστεί ένας νεαρός πρώην συναγερμικός να μην εγκαταλείψει το Κόμμα, ήταν πως με αυτόν τον τρόπο θα βγει πρώτο κόμμα το ΑΚΕΛ και θα ελέγχει με τους υπουργούς του την Κυβέρνηση και θα μας κάνει τέττε! Σήμερα, στο βωμό του να ανακοπεί η δυναμική του Τάσσου (ο οποίος Τάσσος ξεκίνησε ως απλά αντικομουνιστής, μετά ήταν εκ των ιδρυτικών μελών του ΔΗΣΎ, αργότερα συνεργάτης του Κυπριανού, στη συνέχεια αντιπολιτευτής του Κυπριανού, αργότερα συνεχιστής του έργου του Κυπριανού και μαινόμενος αντισυναγερμικός, προσφάτως φίλος των κομμουνιστών και πολιτικός αναγεννητής τους και τέλος εναντίον όλων!) , γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μίας όλο και πιο φανερής αλληλοστήριξης και συνεργασίας του ΔΗΣΥ με το ΑΚΕΛ (άντε με το καλό και συγκυβέρνηση) στο βαθμό που ακούγεται κατά κόρων από τους ψηφοφόρους των δύο κομμάτων πως σε ενδεχόμενη απουσία του υποψηφίου τους από το 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών, θα ψηφίσουν τον υποψήφιο του πάλαι ποτέ αντιπάλου τους κόμματος (ρε τι σου είναι η πλύση εγκεφάλου που τους κάνουνε!)

Όπως και έχει. Αυτά τα λίγα απλά για να θυμηθούμε το πόσο κορόιδα μας περνάνε οι «εξυπνότεροι από εμάς», κύριοι των μαντριών.

p.s. Με την ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ και τους άλλους σχηματισμούς των οποίων η εκλογική δύναμη δεν ξεπερνά τον αριθμό των μελών της οικογενείας τους δεν ασχοληθήκαμε απλά επειδή δεν υπάρχουνε.

Η Αθήνα και η Κύπρος (449 π.Χ. - 2007 μ.Χ.)

(EΙΡΗΣΘΩ, TOY ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ)

Η Αθήνα της βασιλικής κυβέρνησης Αλ. Ζαΐμη το 1915, μετά που εξηναγκάσθη σε παραίτηση ο πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος, απέρριψε πρόταση της Βρετανίας να ενταχθεί στην ΑΝΤΑΝΤ εναντίον Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας και Τουρκίας, με αντάλλαγμα την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Όταν βγήκε στον πόλεμο το 1917, με τον Βενιζέλο, δεν ζήτησε την Κύπρο.

Η Αθήνα του Βενιζέλου το 1931 εναντιώθηκε στην εξέγερση των Κυπρίων για Ένωση, συστήνοντάς τους να είναι καλοί υπήκοοι της βρετανικής αποικιοκρατίας.

Η Αθήνα του δικτάτορα Ιω. Μεταξά δεν ζήτησε την Κύπρο, προκειμένου να συμπορευτεί με τη Βρετανία εναντίον του Άξονα το 1940. Ούτε ως προσωρινή έδρα τής εν εξορία κυβέρνησης κατά τη γερμανική κατοχή 1941-44. Ούτε ως αντίδωρο για τη νίκη κατά του Ναζισμού.

Η Αθήνα της δεξιάς κυβέρνησης Αλ. Παπάγου, το 1955, δεν έστειλε μυστικά ούτε εκπαιδευμένους λοκατζήδες «ούτε μισό» εν ενεργεία αξιωματικό του Ε.Σ. για τη στελέχωση της ΕΟΚΑ του αντιαποικιακού αγώνα. Ενώ το Γραφείο Ειδικού Πολέμου της Τουρκίας έστειλε μυστικά πλειάδα Τούρκων αξιωματικών υπό τον συνταγματάρχη Βουρουσκάν για τη συγκρότηση της ΤΜΤ.

Η Αθήνα της δεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή, το 1959 συμφώνησε με τον Μεντερές της Τουρκίας και το Λονδίνο, την επιβολή της ζυριχικής «ανεξαρτησίας», με την επαναφορά στην Κύπρο και τουρκικού στρατού (ΤΟΥΡΔΥΚ).

Η Αθήνα της κεντρώας κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 1964 έστειλε μυστικά στην Κύπρο μεραρχία 8.478 ανδρών, για την απόκρουση τουρκικής εισβολής και την επαναδιεκδίκηση της Αυτοδιάθεσης - Ένωσης.

Η Αθήνα της χουντικής δικτατορίας απέσυρε τη μεραρχία το 1967, οραματίστηκε «ομοσπονδία Ελλάδος - Τουρκίας», διενήργησε το πραξικόπημα του 1974 και άφησε να εισβάλουν ανενόχλητες οι τουρκικές μεραρχίες του Αττίλα στην Κύπρο.

Η Αθήνα της μεταπολίτευσης, των δεξιών κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή, αποφάσισε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» και μόνο επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ Α. Γ. Παπανδρέου και μόνο το 1994-96 αποφάσισε το «δόγμα» του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου.

Η Αθήνα της πασοκικής κυβέρνησης Κ. Σημίτη οδήγησε, διά του Σχεδίου Ανάν, στα πρόθυρα μετατροπής της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο και η Αθήνα της δεξιάς κυβέρνησης Κ. Καραμανλή (Β΄) αποφασίζει και τη συγκρότηση κοινών διακλαδικών μονάδων των ενόπλων δυνάμεων Ελλάδας - Τουρκίας για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και τις… φυσικές καταστροφές.

Η Αθήνα, μετά το θάνατο του στρατηγού της, του Κίμωνα, στην Κύπρο, με την ειρήνη του Καλλία το 449 π.Χρ. παρέδωσε την Κύπρο στους Πέρσες.

Ο λαός μας στην Ελλάδα έχει τον λόγο…

Ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου που έριξε την Χούντα των Συνταγματαρχών;

Στο ευρύ κοινό επικρατεί η άποψη ότι η εξέγερση των φοιτητών (και όχι μόνο) με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ήταν αυτά που έριξαν την Χούντα των Συνταγματαρχών.

Η πραγματικότητα όμως δεν είναι ακριβώς αυτή.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έγιναν το Νοέμβριο του 1973 (τα τανκς μπήκαν στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου 1973).

Μετά από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, η Χούντα συνέχιζε να κυβερνά την Ελλάδα για ακόμα 9 μήνες, μέχρι τις 24 Ιούλιου του 1974!

Στις 20 Ιουλίου του 1974 έγινε η Τουρκική εισβολή στη Κύπρο! Τρείς μέρες μετά έπεσε η Χούντα λόγω της εισβολής. Η Χούντα έπεσε όταν, λόγω ηλιθιότητας* του Ιωαννίδη χάθηκε ένας πόλεμος μαζί με τη μισή Κύπρο! Μη αντέχοντας το βάρος αυτής της εθνικής τραγωδίας οι χουντικοί παραιτήθηκαν.

*Όταν έδειχναν στον Ιωαννίδη τα πάνοπλα τουρκικά καράβια που έπλεαν προς την Κερύνεια, αυτός απαντούσε ότι πρόκειται για στρατιωτική άσκηση επειδή έτσι τον διαβεβαίωναν οι Αμερικανοί φίλοι του και παρέμενε απαθής… Όταν οι Τούρκοι κατέβηκαν ανενόχλητοι και έκαναν περίπατο στην Κερύνεια αποφάσισε να παραιτηθεί!

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ: "ού περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής"!

«Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!»


19 Νοεμβρίου, ο κυπριακός Eλληνισμός τιμά ένα από τα πιο επίλεκτα παιδιά του. Τον Σταυραετό του Πενταδακτύλου, τον Κυριάκο Μάτση, που το ηρωικό του τέλος, το φθινοπωρινό εκείνο μεσημέρι του 1958, δεν ήταν τίποτε άλλο από το επιστέγασμα μιας λαμπρής αγωνιστικής πορείας. Ο θάνατός του στο κρησφύγετο του Δικώμου ήταν η φυσική κατάληξη ενός ιδεολόγου, οραματιστή και αγωνιστή, που μπήκε στο καμίνι των εθνικών αγώνων από τα μαθητικά θρανία.

Ο Κυριάκος Μάτσης είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο αξιοθαύμαστες φυσιογνωμίες του Εθνικο-απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο Μάτσης είχε το χάρισμα να συνδυάζει τον οραματισμό και τον πολιτικό ρεαλισμό με την αγωνιστική διάθεση. Τα στοιχεία αυτά είναι εκ των ων ουκ άνευ στην ανάδειξη των χαρισματικών ηγετών. Η όλη προσωπικότητα του Μάτση διαγράφεται μέσα από τα ίδια τα κείμενά του, πολύτιμη κληρονομιά κι αυτά όπως η θυσία του.

Φιλοσοφημένη προσωπικότητα

Γιος αγροτών από το Παλαιχώρι της Μόρφου, ο Κυριάκος Μάτσης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1926 και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αμμοχώστου το 1945. Στα κοινά άρχισε να συμμετέχει από τα μαθητικά του χρόνια. Η συγκροτημένη και φιλοσοφημένη προσωπικότητά του αρχίζει να φαίνεται από τις πολιτικές του αντιλήψεις, που ακόμη και σήμερα είναι πολύτιμες παρακαταθήκες. Γράφει στο ημερολόγιό του το 1944:

«Να ’σαι τίμιος στις πολιτικές σου αντιλήψεις που πρέπει να πηγάζουν από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που συνεπάγεται καλυτέρεψη της Πολιτείας, που σαν άμεση συνέπεια έχει την της πατρίδας μερικά και του κόσμου γενικά».

Στις 29.6.1945 στην καταληκτήρια τελετή της αποφοίτησης του ως εκπρόσωπος των αποφοίτων του Γυμνασίου Αμμοχώστου αναφέρει για την Ελλάδα και τον Ενωτικό πόθο όλων των Κυπρίων:
"Εμπρός λοιπόν, Ακρίτες των εθνικών μας επάλξεων. Ας της δώσουμε (αναφέρεται στην Ελλάδα) το κάθε τι. Και την ζωή μας ακόμα, γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθάνει για την Ελλάδα Θεία είναι η δάφνη.
Μη ξεχνάτε ποτέ πως εμείς θα αποτελέσουμε τα αυριανά στελέχη του Ελληνικού Στράτου. Μη ξεχνάτε πως σήμερα η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρα νεκροθήκη ημιθέων, όπως την απεκάλεσε κάποτε ο Βύρων. Μη ξεχνάτε πως είμαστε Έλληνες.
Και σαν τέτοιοι θα σταθούμε στο ύψος της Ιστορίας μας περήφανοι και αξιοπρεπείς. Ας σταθούμε περήφανοι κι εμείς οι υπόδουλου Κύπριοι γιατί έχουμε αναφαίρετο το δικαίωμα αυτό. Και εμείς πολεμήσαμε πλάι στους άλλους Έλληνες. Χαρήκαμε μαζί τους τις χαρές, κλάψαμε μαζί τους στες συμφορές.
Το αίμα μας χύθηκε με το άλλο Ελληνικό αίμα, για να ποτίσει το πλατύφυλλο δένδρο της λευτεριάς, το δένδρο που στοιχειώνει και θεριεύει και μεγαλώνει, έτοιμο να απλώσει την ευεργετική του σκιά και στη μικρή μας πατρίδα.
Όπως δε όλα τα σκλαβωμένα ελληνικά μέρη έτσι και μεις θα βροντοφωνάξουμε το «άνοιξε μάνα μας γλυκιά, την άφθαρτη αγκαλιά σου κι αγκάλιασε μας τα φτωχά τα μαύρα τα παιδία σου» και με λαχτάρα θα καρτερούμε την ώρα του τέλους της πολύπλαγκτης Οδύσσειάς μας»".

Και τα λόγια του αυτά στάθηκαν ιδιαίτερα προφητικά για τη γενιά του αλλά και για το μέλλον της Ελληνικής Κύπρου. Ο ίδιος όπως και πολλοί συναγωνιστές του, ο φίλος του Γρηγόρης Αυξεντίου τίμησαν τα λόγια αυτά, τίμησαν το προαιώνιο αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με τη μάνα Ελλάδα.

Δεν ήταν μόνο πολιτικά ώριμος ο μαθητής Κυριάκος. Έτρεφε ταυτόχρονα και μια απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο. Προτού φθάσει την ηλικία των 18, ο νεαρός απόφοιτος του Γυμνασίου Αμμοχώστου σημειώνει στο ημερολόγιό του στις 13 Ιανουαρίου 1944, έξι ολόκληρα χρόνια πριν από την έγκριση από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών της «Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου»:

«Ιδού τα δικαιώματα του ανθρώπου: 1. Το δικαίωμα της ζωής. Οι άνθρωποι μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους μα μπροστά στο νόμο είναι ίσοι. 2. Η προστασία των ανηλίκων. 3. Το καθήκον και η ελευθερία. 4. Το δικαίωμα του να κερδίζεις χρήματα. 5. Το δικαίωμα της περιουσίας. 6. Η ελευθερία της κυκλοφορίας. 7. Το δικαίωμα της εκπαίδευσης. 8. Ελευθερία σκέψεως και λόγου. 9. Ατομική ελευθερία. 10. Προστασία κατά της βίας».

Όπως φαίνεται και στην ομιλία του της 28ης Οκτωβρίου 1944, η λατρεία του για την Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη ώστε οραματίζεται την Τρίτη μεγάλη προσφορά της Ελλάδος στην ανθρωπότητα. Μιλά για τον τρίτο Ελληνικό πολιτισμό, μετά την κλασσική αρχαιότητα και το Βυζάντιο.

Στις 12 Οκτωβρίου 1946 ο Μάτσης φεύγει από την Κύπρο, όπου με υποτροφία της Κυπριακής Αγροτικής Εταιρείας θα σπουδάσει γεωπόνος στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ήταν γόνος αγροτικής οικογένειας, που μοχθούσε και πότιζε καθημερινά με τον ιδρώτα της τη γη της Πιτσιλιάς. Γι’ αυτό ο Μάτσης αγάπησε τη γη και ήθελε να είναι αφέντες της αυτοί που τη δούλευαν. Γράφει σε φίλο του το 1958:

«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι για Έλληνες, Εβραίοι για .……. Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της. Ν’ αναπνέουν περήφανοι τον αέρα της που να ’ναι αέρας δροσιάς, ομορφιάς, λεβεντοσύνης. Όχι πνίχτης»…

Στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Στις 8 Δεκεμβρίου 1946 γίνεται η νενομισμένη τελετή της εισδοχής του στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Λίγους μόνο μήνες μετά, ο Μάτσης γίνεται ενεργό στέλεχος της Μορφωτικής Ένωσης Εθνικοφρόνων Φοιτητών. Αρχίζει τη διοργάνωση εξορμήσεων στη βορειο-ελλαδική ύπαιθρο, με σκοπό την ανύψωση του ηθικού των κατοίκων της υπαίθρου που υπέφεραν από τον εμφύλιο πόλεμο, καθώς και την εμψύχωση του ελληνικού στρατού. Στη Μακεδονία ανέπτυξε μεγάλη δράση και χάρη στα ρητορικά του προσόντα διακήρυττε τις απόψεις του για την Κύπρο. Για αυτό το έργο ονομαζόταν "Το αηδόνι της Κύπρου".
Ο Κυριάκος Μάτσης γίνεται φλογερός κήρυκας των εθνικών δικαίων. Δεν λησμονούσε την αποικιοκρατούμενη Κύπρο και την ανάγκη της Ένωσής της με τον εθνικό κορμό.

Σε αυτούς που του έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι φτωχή και κατεστραμμένη, ενώ η Αγγλία είναι μια πλούσια αυτοκρατορία, απαντούσε με πάθος:

«Προτιμούμε τα ράκη της μητρός Ελλάδος, παρά την πορφύραν της μητρυιάς».
Στη φοιτητική συγκέντρωση-διαμαρτυρία που έγινε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για τη συμπεριφορά των 4 μεγάλων δυνάμεων έναντι στις εθνικές διεκδικήσεις της Ελλάδος, η ομιλία του Κυριάκου Μάτση όπως γράφουν οι «Ακρίτες του Βορρά» συνοδεύτηκε από παρατεταμένα χειροκροτήματα και τη ρυθμική κραυγή:
"ΕΝΩΣΗ, ΕΝΩΣΗ ΚΥΠΡΟΣ, ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ"

Τον Ιούλιο του 1947 γράφει ένα προφητικό κείμενο στο ημερολόγιό του:
«καποιοι θέλουν προδοτικά να συμμετάσχουν στη Διασκεπτική συνέλευση του Κυβερνλητη, που θα καταστρώσει το σύνταγμα της Κύπρου, το σχοινί που θα σφυκτοδέσει τον Κυπριακό λαό μακρυά από τη μάνα του». Λόγια προφητικά που συνέβησαν το 1960 οπόταν προδόθυκε το όραμα της ένωσης και οι θυσίες των ηρώων της ΕΟΚΑ με το δοτό σύνταγμα.
Ο Κυριάκος Μάτσης όπως αναφέραμε και πριν δεν νοιαζόταν μόνο για την Ένωση της Κυπρου με την Ελλάδα αλλά ανησυχούσε και για τα άλλα φλέγοντα θέματα του Ελληνισμού. ΄Ετσι το Δεκέμβριο του 1947 γράφει στο ημερολόγιό του:
«Φεύγει ακόμα ένα χρόνος. Και ταλαιπωρημένη η ανθρωπότης αγκομαχά κάτω από μια αναταραχή τρομερή, μέσα σε μια τεραστία σύγχυση πνευμάτων. Ιδιαίτερα η πατρίδα μας κάτω από την ανταρτική δράση των κομμουνιστών, με ματωμένο το μέτωπο αγωνίζεται για να διασώσει τη Μακεδονία από τα χέρια των Βουλγάρων, που νομίζουν ότι είναι δυνατόν να πάρουν τη Θεσσαλονίκη. Τότε μόνο θα γίνει αυτό, όταν πτώματα τα κορμιά μας τα πατήσουν».

Άνθρωπος χωρίς παρωπίδες και φανατισμούς, ο Μάτσης είχε το θάρρος και την παρρησία να παρουσιαστεί το 1948 ενώπιον του Έκτακτου Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης και να υπερασπιστεί τον συμπατριώτη και συμφοιτητή του Γιάννη Δρουσιώτη, ο οποίος ανήκε στο αντίθετο ιδεολογικό στρατόπεδο. Γράφει στις 24 Ιουνίου 1948:

«Εμαθα στη ζωή να αγαπώ και να εκτιμώ τους ιδεολόγους αγωνιστές που ξέρουν να αγωνιστούν για ένα ιδανικό, αδιάφορο ποιο είναι αυτό, αρκεί να το πιστεύουν. Και ο Γιάννης Δρουσιώτης το πίστευε».

«Μόνο όταν το συμφέρον το ατομικό σταματήσει να κινεί το λογισμό μας σε κάθε μας πράξη, μόνο όταν ο καθένας εργάζεται για το σύνολο και τον εαυτό του, μόνον τότε η ανθρωπότης μπορεί να βρει το δρόμο της».

Νεαρός φοιτητής παλεύει συχνά στο συναίσθημα και στη λογική, ανάμεσα στην πλάνη και στην αλήθεια. Μένει πιστός στο αληθινό, το οποίο υπόσχεται να υπηρετήσει και να αγωνιστεί γι’ αυτό. Γράφει στις 16.4.47:

«Η σημαία για την οποίαν έδωκα όρκο να υπηρετήσω είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ. Θα της μείνω πιστός και θ’ αγωνίζομαι για το ΦΩΣ και την ΑΛΗΘΕΙΑ».

Και όταν πρόκειται για την αλήθεια, ο Κυριάκος Μάτσης δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε και στον εαυτό του. Εξετάζει διαρκώς το βίο και τη συμπεριφορά του. Θέλει να έχει έλεγχο του συγκινησιακού του κόσμου και αγωνιωδώς διερωτάται:

«Δύο χρόνια κύλησαν. Στέκομαι στο ύψος μου; Πάντως όμως κάθε ένας πρέπει να είναι αυστηρός με τον εαυτό του και να εφαρμόζει αυτοέλεγχον. Γι’ αυτό νομίζω ότι σε πολλούς τομείς έκαμα δίκια και ειλικρινά το καθήκον μου, θυσιάζοντας κάποτε και τη ζωή μου, ενώ σε άλλους τομείς υστέρησα εις ασυγχώρητον βαθμόν. Αυτά τα κενά πρέπει να τα συμπληρώσω».

Από την 1η Ιουλίου μέχρι την 29η Νοεμβρίου 1951 ο Κυριάκος Μάτσης βρίσκεται στην Κύπρο και ασχολείται με τη συγγραφή της πτυχιακής του διατριβής, που έχει ως θέμα: «Γενική μελέτη του χωρίου Παλαιχωρίου Λευκωσίας (Κύπρου) και ειδική τής εν αυτώ αμπελοκαλλιέργειας.

Στις 2 Ιουνίου 1952 λαμβάνει τον τίτλο του Γεωπόνου. Βαθμός Πτυχίου «Λίαν Καλώς».

Στην ΕΟΚΑ

Εγκαταλείπει την Ελλάδα είκοσι έξι ημέρες αργότερα και επιστρέφει στην Κύπρο. Αρχίζει να εργάζεται στο μεγάλο αγρόκτημα του θείου του Π. Ιωάννου στα Κούκλια. Ο επιστήμονας-γεωπόνος προσφέρει τις γνώσεις του στην ανάπτυξη της παραγωγής του αγροκτήματος.

1η Απριλίου 1955 αρχίζει ο Εθνικο-απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ. Γράφει ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής στα απομνημονεύματά του:

«Ο Μάτσης εκ των πρώτων κατετάγη εις την Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος, αγνός και τίμιος, υπόδειγμα, εις τους υφισταμένους του εμψυχωτής, εισήλθεν εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας και την δίψαν να επιτελέσει έργον μεγάλο».

Το Αγρόκτημα των Κουκλίων όπου εργαζόταν ο Κυριάκος Μάτσης γίνεται αγωνιστικό κέντρο. Το Land-Rover της εταιρείας με αριθμούς εγγραφής R372 χρησιμοποιείται για μεταφορά οπλισμού, βομβών, πυρομαχικών και άλλου επαναστατικού υλικού με οδηγό τον Μάτση, που αψηφούσε το θάνατο. Η αυτοθυσία ήταν ταυτόσημη με την αγωνιστική του ύπαρξη.

Με την κατηγορία ότι ανήκει στην ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης συλλαμβάνεται από τους Άγγλους στις 9 Ιανουαρίου 1956 και τον αποστέλλουν στα ανακριτήρια της Ομορφίτας. Γνωρίζουν ότι είναι σημαντικό στέλεχος της Οργάνωσης και ότι έχει στενή επαφή με τον Διγενή. Με την παρρησία που τον διέκρινε, δεν το αρνιέται. Οι διαβόητοι ανακριτές Ρόμπινσον, ΜακKάουαν και Χάρις τον ανακρίνουν, αλλά ο Μάτσης τούς μιλά για τις παραδόσεις των Ελλήνων, για τη μοίρα της πονεμένης Ρωμιοσύνης, για το χρέος να αγωνισθεί κανείς για την ελευθερία και δεν μένει μέχρις εκεί. Αντιστρέφει την πορεία των ανακρίσεων και τους ρωτά με θάρρος:

«Εσάς ποιος είναι, όμως, ο ρόλος και η αποστολή σας; Γιατί βρίσκεστε σε έναν τόπο που δεν σας θέλουν; Τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν στη δική μου τη θέση; Απαντήστε μου».

Τέτοια αξιοπρέπεια και τέτοια πρόκληση δεν την περίμεναν οι στυγνοί ανακριτές. Γι’ αυτό θα τον απομονώσουν και θα υποστεί τα φρικτότερα των βασανιστηρίων: Κτυπήματα, αϋπνία, ηλεκτροσόκ, αδιάλειπτες και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανακρίσεις. Σε καμία όμως περίπτωση η ψυχή του δεν λυγίζει. Παραμένει γενναίος και ατρόμητος.

Ο ιδεολόγος, ο ιδεαλιστής απορρίπτει τον υλισμό και θέτει την αρετή και την πατρίδα πάνω απ’ όλα. Ο Στρατάρχης Χάρτινγκ επιχειρεί να τον εξαγοράσει για να καταδώσει τον Διγενή, με το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών. Ο Κυριάκος Μάτσης, όμως, δίνει μάθημα αγωνιστικής αρετής στους βασανιστές του και είχε το θάρρος να βροντοφωνάξει κατάμουτρα στον σκληρό αποικιοκράτη Χάρτινγκ, κτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι:

«Εξοχότατε, ού περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας».

Ο κυβερνήτης αποχώρησε αμέσως και εκτιμώντας το ήθος του Μάτση, έδωσε εντολή να σταματήσουν τα βασανιστήρια που του έκαναν. Ο Μάτσης μεταφέρεται στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, όπου τον Απρίλιο του 1956 μετά την εξορία του Μακαρίου γίνονται ουσιαστικές συνομιλίες λύσης του Kυπριακού εντός των κρατητηρίων. Ο Μάτσης συνομιλούσε με τους ανακριτές, το βοηθό κυβερνήτη Sinclair και τον Redaway. Κατάφερε να βελτιώσει τους όρους της συμφωνίας Μακαρίου – Χάρτινγκ σε σημαντικά σημεία και πίστευε στη σύντομη λύση του Kυπριακού. Έθετε τα πάντα υπόψη του Διγενή, ο οποίος όμως θεώρησε ότι δεν μπορούσε από μόνος του να υπογράψει ή να δώσει τη συγκατάθεσή του για τη λύση και το πολιτικό μέλλον της Κύπρου.

Την 1η Μαΐου ο Διγενής στέλνει στον Μάτση με το ψευδώνυμο «Μιλτιάδης» την περίφημη «Διαταγή», στην οποία του ανέθετε όρους πως ο ένοπλος αγώνας θα λήξει μόνο όταν επιτευχθεί συμφωνία και διαπραγματεύσεις δύνανται να γίνουν μόνο με τον Μακάριο, όταν αυτός αφεθεί ελεύθερος.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956, ο Κυριάκος Μάτσης δραπετεύει από τα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και διορίζεται Τομεάρχης της επαρχίας Κερύνειας. Ως αντάρτης καταζητούμενος δεν χάνει την επαφή με τους φίλους και συγγενείς του. Γράφει τον Φεβρουάριο του 1958 στο νεαρό εξάδελφό του Συμεών Μάτση:

«… Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πέτρα την καρδιά, για να σταθούμε άξιοι του χρέους μας. Δοκίμασα πιο έντονο τον πειρασμό όταν περαστικός για λίγες μέρες από το χωριό ήμουν υποχρεωμένος να μην πάω να δω τους δικούς μου. Ήταν βέβαιο πως κάποτε θα τους ρωτούσαν αν με είδαν και έπρεπε να λεν «όχι» και να μπορούν να ορκιστούν γι’ αυτό. Μα έτσι θα είναι και πιο έντονη η χαρά όταν βρεθούμε τη μέρα της ΝΙΚΗΣ. Αν όμως η επιταγή της πατρίδας μάς φυλάξει μια άλλη μοίρα, τότε θ’ αγάλλεται η ψυχή μας απ’ τα ουράνια σαν συντροφιαστά με τα άλλα αδέλφια στον μεγάλο γιορτασμό θα πανηγυρίσουμε».

Το τελευταίο φθινόπωρο της ζωής του ο Μάτσης χαράζει στο χαρτί απαισιόδοξους στίχους, λες και τραγουδούσε τον ίδιο το θάνατό του:

«Παράξενο το μίλημα των λουλουδιών που σπέρνουμε στους τάφους

Λουλούδια παν στο μνήμα των να σπείρης θέλεις,

Τώρα που των ιδεών το άνθισμα θάφτηκε μέσ’ το χώμα;

Σπείρε τα.

Πιο δυνατά θα πεταχτούν και πι’ όμορφα θα λάμπουν

σαν απ’ το χέρι σου, κυρά, καλή φροντίδα θα ’βρουν.

Κι όσο φουντώνει η φυλλωσιά και πιο πολύ φυτρώνει

τόσο και πιο πολύ βαθιά η ρίζα των θ’ απλώνει

ώσπου να φτάσει στο κορμί κάτω που θα σαπίζει

πιο περισσά για να τραφή και πιο πολύ ν’ ανθίζει».


Επιστέγασμα των αγώνων του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν μέσα από το κρησφύγετό του στο Δίκωμο, βροντοφώναξε στη μία και τριάντα το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958:

«Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».

Περικυκλωμένος στο ασφυκτικό κρησφύγετό του δεν είχε άλλη εκλογή παρά να πεθάνει. Ο ίδιος δεν είχε αφήσει στην ψυχή του κανένα ηθικό περιθώριο για εκλογή. Ήταν έτοιμος για το θάνατο. Τον είχε προβλέψει στα γράμματά του, τον είχε αναλύσει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του, τον είχε με σιγουριά καταγράψει στο ημερολόγιό του, τον είχε τραγουδήσει. Είχε υπογραμμίσει στο βιβλίο «Σιδηρά Διαθήκη» του Δημητρακοπούλου:

«Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!».

Τρία πράγματα σκέφτηκε να κάνει: να κάψει τα έγγραφα της ΕΟΚΑ, να διώξει τους δύο συντρόφους του και να γεμίσει το όπλο του. Οι Άγγλοι αν και πολύ περισσότεροι φοβήθηκαν και προτίμησαν τη σιγουριά της ρίψης χειρομβοβίδων. Ο Μάτσης κείτονταν διαμελισμένος από την έκρηξη της χειροβομβίδας στο μικρό του κρυσφήγετο του, αλλά η ψυχή του είχε βρει τη θέση της στο πάνθεον των ηρώων.
Έντεκα μήνες πριν από το πέρασμα τού Μάτση στην αθανασία, σε επιστολή προς τους γονείς του, φανερώνει το πώς θα αντιμετώπιζε το τελευταίο προσκλητήριο της πατρίδας:

«Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτήν. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα».

Ο λόγος του Μάτση είναι λόγος διαχρονικός, γιατί πηγάζει από αξίες οικουμενικές, οι οποίες έχουν ως κέντρο αναφοράς τους τον άνθρωπο. Ο Κυριάκος Μάτσης αντιτάχθηκε και με την γραφίδα του, αλλά και με το όπλο του σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού και καταπίεσης. Η πίστη του στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια στάθηκαν οι παντοτινοί σύντροφοί του. Με ακλόνητη πίστη στην ΈΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα, αγωνίστηκε και ως φοιτητής αλλά κυρίως ως αγωνιστής της ΕΟΚΑ ενσυνείδητα για να πραγματοποιήσει την «ανάγκη» αυτή του Κυπριακού Ελληνισμού. Αλλά δεν στεκόταν μόνο σ΄ αυτό . Όπως μαρτυρούν οι συναγωνιστές του, μετά την πραγματοποίηση της Ένωσης έβλεπε πιο μακριά, την Βόρειο Ήπειρο, τους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως και της Μικράς Ασίας. Ο Μάτσης ήταν ένας συνειδητός ιδεολόγος της Ένωσης αλλά και της πραγματοποίησης όλων των Εθνικών διεκδικήσεων.

Για να μην ξεχνιόμαστε…

Απόσπασμα Βρετανικής εφημερίδας από τις μέρες της τουρκικής εισβολής στη Κύπρο…

“My fiance and six men were shot dead. The Turkish soldiers laughed at me and then I was raped.”
GREEK CYPRIOT GIRL AGED 20

“The Turkish soldiers cut off my father's hands and legs. Then they shot him while I watched.”
GREEK CYPRIOT WOMAN AGED 32

“They shot the men. My friend's wife said 'Why should I live without my husband?' A soldier shot her in the head.”
GREEK CYPRIOT FARMER AGED 51

“But they laughed at me and threw the baby to the ground. I was then raped and I fainted soon after. When I came to my senses I saw 15 other soldiers standing round watching. The first soldier was taking off my watch and engagement ring. Others were going to rape me.”
GREEK CYPRIOT WOMAN AGED 28

Αυτοί πυροβολούν, εμείς πληκτρολογούμε!

Με αυτό το πολύ εύστοχο slogan, και με αφορμή το συμβάν στα Ζωνιανά Κρήτης ξεκινήσε από το blog ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ διαδικτυακή εκστρατεία κατά της οπλοχρησίας.


Άστε κάτω τα όπλα λοιπόν!

Αμυνθείτε με τα πληκτρολόγια σας!

Μιλώντας για ‘χαρακίρι’

Στην πρόσφατη επίμαχη δήλωσή του, ο υποψήφιος πρόεδρος, Γιαννάκης Κασουλίδης, άφησε να νοηθεί ότι, μετά τη πρόσφατη συμφωνία των Άγγλων με την Τουρκία, στην οποία γίνεται προσπάθεια αναβάθμισης του ψευδοκράτους, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος θα έπρεπε να κάνει ‘χαρακίρι’.
Ο απλός πολίτης, που κατά τη διάρκεια της δεκαετούς διακυβέρνησης του Δημοκρατικού Συναγερμού, έζησε την κατολίσθηση του Κυπριακού, απορεί: Πως είναι ακόμα ζωντανός ο Γιαννάκης Κασουλίδης, και διεκδικεί μάλιστα την προεδρία, αφού έχει τέτοιες ευαισθησίες; Πώς είναι δυνατόν δηλαδή, να μην έχει κάνει ‘χαρακίρι’ το 1999, μετά την γνωστή συμφωνία του Ελσίνκι, ή το 2002 με την κατάθεση του σχεδίου Ανάν;

Πώς και δεν έκανε ομαδικό ‘χαρακίρι’, μαζί με όλους αυτούς που θα υπόγραφαν το σχέδιο Ανάν και με τα είκοσί τους, και ορκίζονταν στο ευαγγέλιο προσπαθώντας να πείσουν τον Κυπριακό Ελληνισμό να το δεχτεί, ως την λύση του Κυπριακού; Επιτέλους, αν το απέφυγε στις πιο πάνω περιπτώσεις, πώς και δεν το έκανε, όταν προέτρεψε τον λαό να ψηφίσει ‘ΝΑΙ’, στο σχέδιο Ανάν, αλλιώς θα ερχόταν η Μικρασιατική Καταστροφή;

Μέμφεται ο κ. Κασουλίδης, τους στηρίζοντες την υποψηφιότητα του Προέδρου Παπαδόπουλου, οι οποίοι όπως ισχυρίζεται, μένουν αγκυλωμένοι στο παρελθόν (στα του σχεδίου Ανάν), και δεν βλέπουν το μέλλον.
Απαντούμε: Είναι ακριβώς για να έχουμε μέλλον, και να ζήσουμε ως αξιοπρεπείς Έλληνες, στη γη που μας γέννησε, που θα θυμίζουμε το κοντινό παρελθόν, συμπεριλαμβανομένης και της συμβολής που είχε ο Γιαννάκης Κασουλίδης, και η σχολή σκέψης που πρεσβεύει, στη μεγάλη διολίσθηση του Κυπριακού.

Ο ίδιος, σήμερα επιδιώκει να εκπέμψει την εικόνα του έμπειρου πολιτικού, με διασυνδέσεις στα διεθνή φόρα, ο οποίος χαίρει μεγάλης εκτίμησης λόγω της θητείας του, ως υπουργός εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προσπαθεί να αυτοπροβληθεί ως ο ένας και μοναδικός, σύγχρονος, και ευρωπαϊστής ηγέτης. Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται, είναι: Πώς μπορεί να είναι Ευρωπαϊστής, όταν είναι γνωστό ότι επιδιώκει μια λύση που συγκρούεται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις Ευρωπαϊκές αξίες; Πόσο ικανός είναι, όταν στην διάρκεια της δικής του ‘επιθετικής διπλωματίας’, βιώσαμε την κατάθεση ενός εκτρωματικού σχεδίου λύσης, που απειλούσε με αφανισμό τον Κυπριακό Ελληνισμό; Όσες διασυνδέσεις κι αν υπάρχουν, πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι, και ποιες αντιστάσεις θα έχει, εάν κληθεί να υπερασπιστεί την ετυμηγορία του 76 τοις εκατόν, του ‘ΟΧΙ’ του Κυπριακού Ελληνισμού, τη στιγμή που αυτός υποστήριξε σθεναρά το ‘ΝΑΙ’;

Αν με αφορμή την χρεοκοπία της ακολουθούμενης πολιτικής στο Κυπριακό (η επιδίωξη λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, που είχε κατάληξη, το σχέδιο Ανάν), ξαφνικά οι πολιτικοί ηγέτες, αποκτούσαν τις ευαισθησίες που επικαλείται ο Γιαννάκης Κασουλίδης, ο Ελληνισμός μάλλον θα έχανε πολλούς από τους ηγέτες του. Δε θα έκανε χαρακίρι ο Δημήτρης Χριστόφιας για την επιδίωξη που είχε το κόμμα του για ένα ‘χαλαρό ΟΧΙ’ στο δημοψήφισμα, για να ‘τσιμεντώσει’ το ‘ΝΑΙ’; Δεν θα έπρεπε να το σκεφτεί, τώρα, που... θερίζει τους καρπούς της περιλάλητης επαναπροσέγγισης, και της ‘επένδυσης’ που έκανε στον Ταλάτ; Τα ίδια μάλλον ισχύουν για τους χειροκροτητές του ‘εκσυγχρονιστή Ερτογάν’, που πορεύθηκαν οδοιπόροι προς τα Σούσα (συγνώμη, την Άγκυρα). Μιλώντας για ‘χαρακίρι’, σήμερα θα είχαμε άραγε ανάμεσά μας, τους Κώστα Σημίτη, Γιωργάκη Παπανδρέου, και Κωστή Στεφανόπουλο, μετά τη στάση που τήρησαν στο σχέδιο Ανάν;

Οι δηλώσεις του συγκεκριμένου υποψηφίου προέδρου, ίσως να εξέπληξαν κάποιους, που δεν περίμεναν την προεκλογική αντιπαράθεση, να φτάσει σε τόσο ψηλούς τόνους. Υπάρχουν όμως κι αυτοί, που δεν εκπλήττονται. «Όλα να τα περιμένει κανείς, από αυτούς», κάτι τέτοιο θα σκέφτηκαν. Στην Κυπριακή διάλεκτο..., «απόν αντρέπεται, ο κόσμος εν δικός του». Όπως και να ‘χει το πράγμα, τέτοιες δηλώσεις, προκαλούν, και δεν μπορούν να μένουν αναπάντητες.


Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (6.11.2007)

Για το όνομα "Μακεδονία"

Για κάποιους τρίτους είναι αστεία η συζήτηση που γίνεται για το όνομα της Μακεδονίας.

Για την Ελλάδα και τα Σκόπια όμως, το όνομα έχει πολύ μεγάλη σημασία. Η χώρα των Σκοπίων προσπαθεί μέσω αυτού του ονόματος να δημιουργήσει μια εθνική συνείδηση και ταυτότητα των πολιτών της. Το θέμα όμως δεν μένει μέχρι εδώ. Μιλά για μειονότητες σε Ελλάδα και Βουλγαρία, ενώ εντελώς απροκάλυπτα, μέσω του πρωθυπουργού της Γκιόρκι Γκλικόροφ μίλησε για το όραμα της μεγάλης Μακεδονίας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη!Σε όλα αυτά η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει πίσω ή να κλείσει να μάτια.
Με συντονισμένες ενέργειες και με την απειλή του εμπάργκο απέτρεψε την έκδοση χαρτονομίσματος από τα Σκόπια με τον Λευκό Πύργο και την χρησιμοποίηση του ήλιου της Βεργίνας στη σημαία του νέου κράτους.

Το θέμα της ονομασίας παραμένει ανοικτό. Το FYROM (Former Yugoslavian Republic of Macedonia) που είχε συμφωνηθεί με την έγκριση της διεθνούς κοινότητας δεν χρησιμοποιείται πλέον από κανένα (πλην της Ελλάδος) αφού όλοι οι άλλοι αποκαλούν την γείτονα χώρα Macedonia.
Το internet βρίθει από προπαγανδιστικό υλικό που μιλά για την μεγάλη ενωμένη Μακεδονία.

Με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν! Αν η Ελλάδα μείνει απαθής και δεχτεί τα Σκόπια να ονομάζονται Μακεδονία, είναι βέβαιο, με μαθηματική ακρίβεια ότι σε μερικά χρόνια οι σκοπιανοί θα διεκδικούν τη Θεσσαλονίκη!

Τουρκικά σχολικά βιβλία

Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ' Δημοτικού εξυμνεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπάιδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία και ξεχνάει το κρυφό σχολειό- το αντίστοιχο εγχειρίδιο της γείτονος διδάσκει στους Τούρκους μαθητές ότι:

-Σελίδα19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή».

-Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». (!!!)

-Σελίδα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».

-Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια το 1930.Έτσι η Χίος,η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας. Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».

Αυτά και άλλα πολλά αλιεύει κάποιος από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του βιβλίου Ιστορίας (έκδοση 1996) το οποίο διδάσκεται σήμερα συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού σχολείου οκταετούς υποχρεωτικής φοίτησης.Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται τα «Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (Ege Denizinde Turk Haklari) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη γείτονα το 1955 με την υπογραφή του
Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά.

Βάση των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας,όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου -μεταξύ αυτών και ο ελληνικός - ήταν τουρκικής προέλευσης![Athina] Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο.Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες,οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού»,του «μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»!

Ακόμη πιο προχωρήμενη είναι η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ (Turk Yunan iliskileri ve filiki eteria) όπου περιλαμβάνονται αλλόκοτοι ισχυρισμοί όπως ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο,ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το...2480 π.Χ. και ότι ο Δημόκριτος, Ηρόδοτος, Ιπποκράτης, Πυθαγόρας και Όμηρος ήταν όλοι τους τουρκικής καταγωγής. Η εργασία του εγκρίθηκε απ' το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία. ..

Εφημερίδα ΤΟ ΘΕΜΑ - Νίκος Χειλαδάκης

Ποιος είπε το ιστορικό ΟΧΙ στους Ιταλούς; Ο Μεταξάς, ή ο λαός;

Όποτε πλησιάσει η 28η Οκτωβρίου, ακούω να υπάρχει διχογνωμία για το ποιος πραγματικά είπε το ιστορικό ΟΧΙ στον Μουσολίνι.

Αυτοί που θέλουν να μειώσουν τον πατριωτισμό του Ιωάννη Μεταξά, και δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι ένας δικτάτορας ουσιαστικά, ήταν ο πρωταγωνιστής εκείνης της νύχτας, αντιπαραβάλλουν το επιχείρημα ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο λαός! (Αφού ο λαός δεν θα δεχόταν με τίποτα την συνθηκολόγηση με την Ιταλία.. Άρα, το αυθαίρετο συμπέρασμα τους είναι ότι ο Μεταξάς είπε ΟΧΙ, όχι επειδή το πίστευε αλλά επειδή σύρθηκε σε αυτό από την λαϊκή θέληση).

Ο Γκράτσι πάντως, (πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα) δεν έκανε πάντως δημοψήφισμα ανάμεσα στο λαό. Το ΟΧΙ το είπε ο τότε ηγέτης του Ελληνικού κράτους, Ιωάννης Μεταξάς, χωρίς μάλιστα να το σκεφτεί καθόλου!

Ο Εμμανουέλε Γκράτσι, πρέσβης της Ιταλίας στην Ελλάδας το 1940, γράφει στο βιβλίο του: "Η αρχή του τέλους - η επιχείρηση κατά της Ελλάδος", για εκείνη τη νύχτα:
"Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιας μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δω τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον. Ο φρουρός άρχισε να κτυπά το κουδούνι του εσωτερικού της οικίας, αλλά δεν ελάμβανε καμίαν απάντηση. Διερωτήθηκα εάν ήτο δυνατόν μια πρωθυπουργική κατοικία να μην απαντά αμέσως. Γιατί εγώ είχα εντολή να παραδώσω το τελεσίγραφο στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940, λόγω Δε της προσπάθειας μου να ακουσθεί το κουδούνι και να ανοίξει η πόρτα, η ώρα είχε ήδη φθάσει 3. Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, που έκαμε την εμφάνισή του σε μια μικρή πλαϊνή πόρτα και αναγνωρίζοντάς με, με άφησε να περάσω. Ο Μεταξάς φορούσε μια μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νηκτικό. Μου έσφιξε το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε ένα μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού. Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησης μου, μου είχε αναθέσει να το εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφο της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940. Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλά σταθερή μου είπε: "Alors c'est la guerre." (Έχουμε πόλεμο λοιπόν).

Στην πραγματικότητα δηλαδή, αν πιστέψουμε στα γραφόμενα του Γκράτσι, ο Ιωάννης Μεταξάς δεν είπε ποτέ κατά λέξη «ΟΧΙ». Αρνούμενος να δεχτεί αυτό που του πρώτεινε ο Ιταλός πρέσβης απάντησε:

- «Έχουμε πόλεμο λοιπόν»!
Στην συνάντηση αυτή, κατά την θυγατέρα του Μεταξά, ακολούθησε και η εξής στιχομυθία που ο Γκράτσι δεν την αναφέρει:

- Γκράτσι: Pas necessaire, mon excellence (όχι απαραίτητα εξοχότατε)

- Μεταξάς: Non, c'est necessaire (όχι, είναι απαραίτητο)

- Και συνεχίζει ο Γκράτσι στο βιβλίο του. "Με συνόδευσε στην έξοδο υπηρεσίας από την οποία είχα μπεί και όταν ήμασταν στο κατώφλι μου είπε:

- "Vous etes le plus forts" (είσθε οι πιο ισχυροί).

Και ο Γράτσι συνεχίζει: "Με την σειρά μου δεν ήξερα τι να απαντήσω στα λόγια αυτά και στην βαθιά λύπη που τα δονούσε. Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, ο οποίος μια τουλάχιστο φορά στην ζωή του, να μην αισθάνθηκε απέχθεια για το επάγγελμά του. Αν στη μακρά σταδιοδρομία μου στην υπηρεσία του κράτους υπήρξε ποτέ μια στιγμή κατά την οποία εμίσησα το δικό μου, μια στιγμή κατά την οποίαν το καθήκον του αξιώματος μου μου φάνηκε σταυρός και όχι μόνο θλιβερός, αλλά και ταπεινωτικός, η στιγμή αυτή ήταν όταν άκουσα εκείνα τα αποκαρδιωμένα λόγια που πρόφερε ο πρεσβύτης εκείνος, που είχε καταναλώσει ολόκληρη τη ζωή του αγωνιζόμενος και υποφέροντας για την χώρα του και που, και κατά την υπέρτατη εκείνη στιγμή, προτιμούσε να διαλέξει για την πατρίδα του το δρόμο της θυσίας και όχι το δρόμο της ατιμώσεως. Υποκλίθηκα μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του".

Ο Μεταξάς στο προσωπικό του ημερολόγιο περιγράφει τηλεγραφικά τη συνάντηση του αυτήν με τον πρέσβη της Ιταλίας:

28 Οκτωβρίου Δευτέρα
"Νύχτα στις 3 με ξυπνούν. Ερχεται ο Γκράτσι - Πόλεμος - Ζητώ Νικολούδη Μαυρουδή - Αναφέρω Βασιλέα - Καλώ Πάλαιρετ και ζητώ βοήθειαν Αγγλίας - Κατεβαίνω στις 5 - Υπουργικόν Συμβούλιον - Ολοι πιστοί και Μαυρουδής - Ολοι πλήν Κύρου - Βασιλέυς περιφορά μαζί του - Φανατισμός του λαού αφάνταστος - Μάχαι στα σύνορα Ηπείρου - Βομβαρδισμοί - Σειρήνες - Αρχίζουμε και τακτοποιούμεθα - ο Θεός βοηθός !!!"

Στη συνέχεια του ημερολογίου του, αναφέρεται το ακόλουθο διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό:
Διάγγελμα του Πρωθυπουργού προς τον Ελληνικόν Λαόν
- 28 Οκτωβρίου 1940

"Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία, μη αναγνωρίζουσα, εις ημάς το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και μου ανεκοίνωσε, ότι προς κατάληψιν αυτών, η κίνησης των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα είς τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ'εαυτό και τον τρόπον με τον οποίο γίνεται τούτο ως κύρηξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλο το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον. Αγώνισθήτε δια την πατρίδα, τας γυναίκας και τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών".

Και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών διακόπτει τις εκπομπές του και μεταδίδει: "Εδώ Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών. Έκτακτον ανακοινωθέν: Η Ελλάς από της 6ης πρωινής της σήμερον ευρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν προς την Ιταλίαν. Ο στρατός μας αμύνεται του Πάτριου εδάφους. Ζήτω το Έθνος".

Η απόφαση του Ιωάννη Μεταξά να κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην ενδώσει στις Ιταλικές απειλές, αποκτά ακόμα περισσότερη αξία, αν αναλογιστεί κάποιος τους δεσμούς που είχε ο Μεταξάς με την Γερμανία...

Οργιάζουν οι Τούρκοι στην Ουάσιγκτον

(Topic: Ελλάδα, Από Μιχάλη Ιγνατίου)

Μόνο για την αντιμετώπιση των Αρμενίων, η Τουρκία ξοδεύει 12 εκατομμύρια δολάρια! Η αποκάλυψη της εφημερίδας New York Times, με βάση επίσημα έγγραφα του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης, άφησε άφωνους τους επαγγελματίες λομπίστες στην Ουάσιγκτον.
Συγχρόνως ανέδειξε την γύμνια της Αθήνας, η οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους κινδύνους για τα εθνικά ζητήματα με μερικές χιλιάδες δολάρια το χρόνο, αλλά και ταυτόχρονα να προωθήσει, με τα ασήμαντα ποσά που διοχετεύει στην αμερικανική πρωτεύουσα, τις θέσεις της.

Επίσημα, η Αγκυρα διαθέτει συνολικά, για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της στην Αμερική, 50 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Εκτός αυτών των ποσών, δέχεται σημαντική βοήθεια και υποστήριξη, από εταιρείες που έχουν οικονομικά συμφέροντα, ενώ διοχετεύει μέσω των τουρκοαμερικανικών οργανώσεων σημαντικά ποσά που χρησιμοποιούνται για την οικονομική ενίσχυση βουλευτών και γερουσιαστών. Με λίγα λόγια, οι Τούρκοι έχουν εκπαιδευθεί και παίζουν εξαιρετικά το πολιτικό παιγνίδι στην Ουάσιγκτον, μέσω πρώην πολιτικών και αξιωματούχων, οι οποίοι πληρώνονται αδρά και προσφέρουν με πάθος τις υπηρεσίες τους στην τουρκική κυβέρνηση.

Η εικόνα για την Ελλάδα –όχι τόσο για την Κύπρο- είναι καταθλιπτική. Εκτός της διπλωματικής υπηρεσίας, δεν υπάρχουν άλλοι σημαντικοί μηχανισμοί μέσα στο αμερικανικό σύστημα που να προωθούν τα ελληνικά συμφέροντα. Την κατάσταση σώζουν, μία ομάδα Κυπρίων βασικά επιχειρηματιών, οι οποίοι έστησαν το δικό τους λόμπι για να βοηθήσουν την πατρίδα τους, μόνο που το τελευταίο διάστημα προσφέρουν όλες τους τις δυνάμεις για την αντιμετώπιση των Σκοπιανών και την υποστήριξη των Αρμενίων. Οι επιχειρηματίες αυτοί, προσφέρουν ένα σημαντικό ποσό ο καθένας στο γενικό ταμείο του λόμπι, και δεν δέχονται χρήματα από την Αθήνα ή την Λευκωσία. Πρόκειται για ανθρώπους που τους κυριαρχεί ακόμα «ο ρομαντισμός για την πατρίδα», όπως το έθεσε ένας εξ αυτών. «Δεν υποστηρίζουμε κυβερνήσεις», λένε. «Υποστηρίζουμε την Ελλάδα και την Κύπρο, όποιος και αν είναι ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος».

Η υπόθεση του Αρμενικού, έφερε στη δημοσιότητα την αντιπαλότητα των εθνικών ομάδων μέσω της χρησιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα απέδειξε πως όσοι διαθέτουν χρήμα στην «αγορά» των πρώην πολιτικών και αξιωματούχων κερδίζουν όχι μόνο τις μάχες αλλά και τον πόλεμο. Η K Street, όπου βρίσκονται τα περισσότερα γραφεία προσφοράς πολιτικών υπηρεσιών, πήρε φωτιά την περασμένη εβδομάδα. Η Τουρκία, μέσω του Livingston Group, που ανήκει στον πρώην βουλευτή Ρόμπερτ Λίβινγκστον και του πρώην προεδρικού υποψηφίου και βουλευτή Ρίτσαρντ Γκέπχαρτ, «τα έπαιξε όλα για όλα», κατά την έκφραση επαγγελματία του είδους. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι ο κ. Γκέπχαρτ, όταν υπηρετούσε στην Βουλή, ήταν ένας εκ των πλέον σκληρών και σταθερών υποστηρικτών της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Μόλις έλαβε το κονδύλι του 1,2 εκ. δολαρίων μετετράπη σε πολέμιο των Αρμενίων και σε υπέρμαχο της Αγκυρας.

Αντίθετα από την ελληνική, η κυβέρνηση της Κύπρου επέλεξε να παίξει στο γήπεδο των «λόμπις». Διαθέτει αντιπροσώπευση στην Ουάσιγκτον, μέσω μίας μεγάλης εταιρείας πολιτικών και δημοσίων σχέσεων και βέβαια έχει τη τύχη να υποστηρίζεται από την ομάδα των Κυπρίων επιχειρματιών, οι οποίοι ανέπτυξαν στενές σχέσεις με ηγετικά στελέχη της Βουλής και της Γερουσίας. Η πρόσφατη υποστήριξη της συμφωνίας Γκαμπάρι και του κ. Τάσσου Παπαδόπουλου από την ολομέλεια της αμερικανικής Βουλής σχολιάστηκε ως «επίδειξη δύναμης» του Κυπριακού Λόμπι.
Πιστεύεται, πάντως, ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν προχώρησαν τα μέτρα τιμωρίας της κυβέρνησης Μπους εναντίον της Λευκωσίας, μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα, ήταν οι σχέσεις των Κυπρίων ομογενών με το νομοθετικό κέντρο εξουσίας και οι αμερικανικές εταιρείες της K Street, που εργάστηκαν έναντι μεγάλης αμοιβής για τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, η ΕΟΚΑΒ και η διαβολική συνεργασία του με το ΑΚΕΛ

Πάμε πίσω στο 2005...
Τότε που ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος είχε αγαστή συνεργασία με το ΑΚΕΛ και τον Δημήτρη Χριστόφια.

Το ΑΚΕΛ το διάστημα εκείνο, για δικούς του λόγους άρχισε να (ξανά) βγάζει στην επιφάνεια το θέμα των εκτελέσεων από την ΕΟΚΑ κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το ΑΚΕΛ χωρίς να παρουσιάζει αποδεικτικά στοιχεία προσπάθησε να προσεταιριστεί όλους τους εκτελεσθέντες και να τους παρουσιάσει σαν αγωνιστές της αριστεράς που δολοφονήθηκαν για τα πολιτικά τους φρονήματα (άσχετα αν κάποιοι από αυτούς ήταν αποδεδειγμένα προδότες και συνεργάτες των άγγλων).

Ο Τάσσος , παλιό μέλος της ΕΟΚΑ, αλλά συνεργάτης πλέον του ΑΚΕΛ (με τη βοήθεια του οποίου ανέβηκε στην εξουσία και με το οποίο συγκυβερνούσε) αποφάσισε να βοηθήσει στην διαλεύκανση κάποιων από αυτές τις υποθέσεις (μισό αιώνα μετά). Συγκάλεσε σύσκεψη όλων των παλιών συναγωνιστών του τομεαρχών της ΕΟΚΑ που βρίσκονται στη ζωή. Μάλιστα, σύμφωνα και με παραδοχή των ίδιων των τομεαρχών έγινε πρώτα σύσκεψη μεταξύ τους (των τομεαρχών) στο οίκημα των αγωνιστών για να προετοιμάσουν την συνάντηση τους με τον πρόεδρο.

Η συνάντηση όμως μεταξύ τομεαρχών και Τάσσου δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ!
Σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, 2 χρόνια μετά ο Τάσσος Παπαδόπουλος, δεν προχώρησε στη συνάντηση διότι μέσα στη λίστα με τους παλιούς συναγωνιστές του - τομεάρχες της ΕΟΚΑ, υπήρχαν και στελέχη της μετέπειτα ΕΟΚΑΒ.

Παρόλα αυτά το εκλογικό επιτελείο του ΑΚΕΛ σήμερα, κατηγορεί τον Τάσσο Παπαδόπουλο για αυτές του τις επαφές με την μέλη της ΕΟΚΑΒ (οι οποίες τελικά δεν έγιναν)!!!! Ο ίδιος ο Δημήτρης Χριστόφιας όταν ρωτήθηκε, δήλωσε ότι δεν θέλει να σχολιάσει ο ίδιος προσωπικά το θέμα αφήνοντας τις κατηγορίες του επιτελείου του να αιωρούνται. “Το επιτελείο μου να απαντήσει που έκαμε τις καταγγελίες" είναι η εκπληκτική απάντηση του Χριστόφια! . Αλλά ούτε και το εκλογικό επιτελείο του ΑΚΕΛ δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις παραπέμποντας τους δημοσιογράφους να ψάξουν στο 2005!

Κάποιες γνωστές ανιτι-Τασσικές εφημερίδες, δημοσίευσαν μάλιστα και ονόματα προσώπων της ΕΟΚΑΒ τους οποίους συνάντησε ο Τάσσος. Αναφέρονται στον Σταύρο Σταύρου Σύρο, και στον Φώτη Παπαφώτη. Ο Σύρος πάντως σε δηλώσεις του σε ραδιοφωνική εκπομπή, επιβεβαίωσε την πρόσκληση των τομεαρχών της ΕΟΚΑ και την ακύρωση της συνάντησης με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Δήλωσε πάντως ότι δεν συνάντησε ποτέ στη ζωή του τον Τάσσο Παπαδόπουλο ούτε πριν ούτε μετά την εκλογή του στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το ΑΚΕΛ κατάφερε να μείνει για ακόμα μια φορά εκτεθειμένο αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά το ήθος του αφού κατηγορεί κάποιον για μια ενέργεια που (θα) έκανε απλά και μόνο για να το βοηθήσει!

Ας υποθέσουμε ότι είναι αλήθεια αυτές οι κατηγορίες και ο Τάσσος Παπαδόπουλος διαβουλευόταν (για δικούς του λόγους) με άτομα της ΕΟΚΑΒ το 2005, γιατί το ΑΚΕΛ δεν το κατήγγειλε τότε;;; Μήπως για να μην συγκρουστεί μαζί του και χάσει τα υπουργεία;;; Γιατί το θυμήθηκε 2 χρόνια μετά, που διεκδικεί και αυτό την προεδρία;;;; Τότε που έγιναν οι επαφές, αυτές δεν ήταν μεμπτές επειδή το ΑΚΕΛ μοιραζόταν την εξουσία με τον Τάσσο και σήμερα επειδή είναι συν-διεκδικητές για την προεδρία είναι καταδικαστέες;;;

Μάλλον υπάρχει πρόβλημα συσπείρωσης στο μεγάλο κόκκινο κόμμα! Για’ αυτό έκαναν το παλιό καλό κόλπο: ανέσυραν από το μανίκι τoν Μπαμπούλα της ΕΟΚΑΒ!

Όσο για τον Τάσσο, τι να πούμε; Όταν κάποιος συμμαχεί με τον διάβολο για να εκλεγεί πρέπει όλα να τα περιμένει…
Ας πρόσεχε!

Όταν οι Έλληνες συνωστίστηκαν στην Πόλη!

Οι Έλληνες συνωστίζονται στο κέντρο του γηπέδου που βρίσκεται μέσα στην Κωνσταντινούπολη για να πανηγυρίσουν τη νίκη επί της Τουρκίας!

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

*Πρόδρομος Προδρόμου: ο μοναδικός πρόεδρος κόμματος (λέμε τώρα…, της ΕΥΡΩ.ΔΗ) που έκανε αίτηση για εγγραφή του σε άλλο κόμμα (ΔΗ.ΣΥ)!!! Ναι, μιλούμε για τον ίδιο Πρόδρομο που αφού έκανε την «επανάσταση» του, γύρισε πίσω στο μαντρί του για να γλύψει εκεί που έφτυσε!



*Ο Νίκος Αναστασιάδης προσπαθεί να μας πείσει ότι τον Γιαννάκη Κασουλίδη υποστηρίζουν, όχι ένα αλλά 3 κόμματα. Μόνο που ο κ. Αναστασιάδης δεν κατάφερέ ούτε τα ονόματα τους να θυμηθεί! Μας είπε ότι τον Κασουλίδη υποστηρίζει ο ΔΗΣΥ, η ΕΥΡΩΔΗ και οι Ευρωπαίοι Πολίτες (αντί Ελεύθεροι Πολίτες όπως ονομάζεται το κόμμα του Τίμμη Ευθυμίου)!!!!. Κόμματα κομμάτια που ξανα συναρμολογήθηκαν για δώσουν νέο “image” στον Γιαννάκη Κασουλίδη!



*Ο Τάσσος Παπαδόπουλος για να επανεκλεγεί πρέπει να υποστηριχθεί στο δεύτερο γύρο από κάποιον άλλο. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι ΕΔΗ θα ψηφίσουν στον πρώτο γύρο κάποιον ο οποίος δήλωσε ότι θα υποστηρίξει Τάσσο αν δεν περάσει ο ίδιος στο δεύτερο γύρο (Χριστόφια)! Αυτά δήλωνε ο εκπρώσοπος τύπου του Κώστα Θεμιστοκλέους, Λούης Ηγουμενίδης!
Και όμως… οι ΕΔΗ αφού ξεπέρασαν το αντί ΑΚΕΛικό τους κόμπλεξ, αφού ξέχασαν την αγαστή συνεργασία και τις κοινές θέσεις που είχαν μέχρι τώρα με τον ΔΗΣΥ, πρόδοσαν το σπλάχνο τους (Θεμιστοκλέους) και στηρίζουν Χριστόφια (ο οποίος και ΟΧΙ ψήφισε στο δημοψήφισμα και τους δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν θα δυστάσει να ξαναβγάλει τον Τάσσο για να μην βγει ο Κασουλίδης)!!!!
Έχει ο καιρός γυρίσματα…

*Μου το έλεγε ένας γνωστός μου αντιομοσπονδιακός, υποστηριχτής του Τάσσου: Αν στο δεύτερο γύρο περάσουν οι Κασουλίδης – Χριστόφιας, θα ψηφίσω σίγουρα Χριστόφια! Οι ΑΚΕΛικοί είναι τόσο δειλοί που αποκλείεται να υπογράψουν λύση όσο και να πιστεύουν σε αυτή!

Πράκτορες τουρκικής ΜΙΤ

ΕΙΚΟΣΙΤΡΙΑ εκατομμύρια λίρες Κύπρου υπολογίζεται το ποσό που εισπράττουν
κατ' έτος τα καζίνα του Αττίλα από τους Ελληνοκύπριους ένθερμους και
τακτικούς της νυκτερινής επαναπροσέγγισης. Σημαντικό μέρος αυτού του ποσού
εισπράττεται ευθέως από επιτόπου υπηρεσιακά κλιμάκια των τουρκικών μυστικών
υπηρεσιών ΜΙΤ, που ασκούν έλεγχο στους χώρους «μαγνητισμού» των καζινόβιων επαναπροσεγγιστών. Αυτό, όμως, δεν είναι το χειρότερο.

ΑΠΟ τον εσμό των παθιασμένων επαναπροσεγγιστών του καζίνο, οι τουρκικές
μυστικές υπηρεσίες παγιδεύουν, εκβιάζουν, επιστρατεύουν και αγγαρεύουν,
συνεργάτες, πράκτορες και κατασκόπους. Στους οποίους αναθέτουν συγκεκριμένες
αποστολές εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν
ότι, χαμένοι και καταχρεωμένοι της τουρκικής ρουλέτας, στα καζίνα του
Αττίλα, Έλληνες Κύπριοι, εκβιάζονται χρηματικώς αρχικά, από στελέχη της
τουρκικής ΜΙΤ, να προσφέρουν συγκεκριμένες υπηρεσίες στις τουρκικές μυστικές
υπηρεσίες, για να εξοφλήσουν τα μεγάλα τους χρέη στο καζίνο. Σε δεύτερο
στάδιο, «όμηροι» πλέον της πρώτης εξυπηρέτησης, εξαναγκάζονται να
προχωρήσουν και σε άλλες αποστολές. Με τον εκβιασμό ότι θα αποκαλυφθεί η
πρώτη εκδούλευση που προσέφεραν.

ΑΥΤΟ είναι το δεύτερο παράλληλο «κομμάτι» διείσδυσης των τουρκικών μυστικών
υπηρεσιών στις ελεύθερες περιοχές με όργανα Ελληνοκυπρίους. Το πρώτο είναι ο
υπόκοσμος, που δραστηριοποιείται κατά κύριο λόγο στη διακίνηση και το
λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Η ηρωίνη, που διακινείται στις ελεύθερες περιοχές,
προέρχεται αποκλειστικά από τα κατεχόμενα, από τον εκεί υπόκοσμο, ο οποίος
ελέγχεται πλήρως από την τουρκική ΜΙΤ και τη μονάδα «Ειδικού Πολέμου» του
11 Σώματος Στρατού της Τουρκίας στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου. Από αυτό
το κύκλωμα προέρχεται και οπλισμός, διοχετευόμενος από τα κατεχόμενα στον
υπόκοσμο των ελεύθερων περιοχών, μέρος του οποίου ανακαλύφθηκε πριν από
καιρό, από την Αστυνομία, μετά από τον τυχαίο τροχαίο θάνατο οπλισμένου
μοτοσικλετιστή, «πληρωμένου εκτελεστή» στη Λεμεσό.

ΕΚΤΙΜΑΤΑΙ ότι οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, με την αξιοποίηση αμφοτέρων
των κυκλωμάτων, αφενός υποσκάπτουν συστηματικά την κυπριακή κοινωνία,
αφετέρου ασκούν ευρύτερη κατασκοπία και παράλληλα συντηρούν «εν υπνώσει»
δίκτυο Ελληνοκυπρίων πρακτόρων στις ελεύθερες περιοχές για όταν χρειαστεί
να του αναθέσουν ειδικές αποστολές.

(Απο εφημερίδα Σημερινή, EΙΡΗΣΘΩ: ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ)

Δώστε Όσκαρ στον Αρκά!

Κάθε φορά που διαβάζω ΑΡΚΑ ενθουσιάζομαι!

Πραγματικά, ο άνθρωπος ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ! Έχει απίστευτα εγκεφαλικό και καυστικό χιούμορ.
Ο ΑΡΚΑΣ είναι ο πλέον επιτυχημένος Έλληνας που ασχολείται με την τέχνη των κόμικς τα τελευταία 20 χρόνια.

Τα πιο γνωστά από τα έργα του είναι τα "Σόου Μπίζνες", "Ο Κόκκορας", "Ο Ισοβίτης", "Χαμηλές Πτήσεις","Καστράτο" και "Η Ζωή Μετά". Τα έργα του ΑΡΚΑ έχουν μεταφραστεί σε 10 ξένες γλώσσες.

Αν υπάρχει κάποιο Νόμπελ, ή κάποιο Όσκαρ στην κατηγορία του δώστε του το! Το αξίζει…

Γιωργάκης (Ανδρέα;) Παπανδρέου

Ο Γιωγράκης τελικά δεν πέτυχε ποτέ του να γίνει άξιος γιός του Ανδρέα! Παρόλο που προσπάθησε σκληρά να μιμηθεί τον μπαμπά του, απέτυχε οικτρά!
Ούτε καν Γεώργιος Παπανδρέου δεν έγινε όπως ο παππούς του..
Δυστυχώς για αυτόν και για το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε Γιωργάκης…

Ο Βενιζέλος από την άλλη είναι βαρύς και μάγκας! Αφού όμως δεν τον θέλει ο αείμνηστος Ευάγγελος Γιαννόπουλος (θυμίζω ότι εμφανίστηκε στον ύπνο του εκλεκτού του Δημήτρη Ρέλλου παροτρύνοντας τον να εκτοξεύσει ένα σκέτο φραπέ με γάλα στον Βενιζέλο) δεν νομίζω ότι θα πρέπει να αναλάβει αυτός το ΠΑΣΟΚ.

Πραγματικά πιστεύω ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, να αναλάβει μια γυναίκα το πηδάλιο του Κινήματος! Όχι.. μην πάει το μυαλό σας στην Άννα Διαμαντοπούλου!

Το blog Αντιπαρακμή συντάσσεται με την Ανεξάρτητη Κίνηση «ΕΥΑ ΚΑΪΛΗ ΓΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ» και στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις την υποψηφιότητα της γνωστής τηλεπαρουσιάστριας και στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Εύας Καϊλή !
Επειδή και η πολιτική είναι θέμα αισθητικής! ;)

Διαβάστε επίσης: Απο τον Γιωργάκη πίσω στον Μάρξ...

Θα πρέπει να ανησυχούμε που μπήκε ο ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή;

Ακούω μερικούς προοδευτικούς και φιλελεύθερους πολίτες να ανησυχούν για το γεγονός ότι ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη εισήλθε πανηγυρικά στη νέα Ελληνική Βουλή.
Κατανοώ απόλυτα τους λογικούς και φιλήσυχους πολίτες που δεν θέλουν ακραίες φωνές στη βουλή. Γιατί τους ενοχλεί όμως ο ΛΑΟΣ και δεν τους ενοχλεί εξίσου το γεγονός ότι στη Βουλή των Ελλήνων εκπροσωπούνται και άλλα ακραία κόμματα όπως το ΚΚΕ και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ των συντελεστών του οποίου ίσως υπάρχουν πολύ πιο ακραίες απόψεις από αυτές του Καρατζαφέρη);

Να υποθέσω ότι το δεξί άκρο είναι πιο ενοχλητικό ή πιο επικίνδυνο από το αριστερό;
Προσωπικά δεν το νομίζω…

(Σημ: Σε πολλές δηλώσεις του ο Καρατζαφέρης δήλωσε πως θεωρεί το δικό του κόμμα αριστερό όσον αφορά τα κοινονικοοικονομικά θέματα)

Ο συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης (1922)

Μιλάμε για πολοοολύ συνωστισμό!

ΕΛΛΑΔΑ, ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2007

Επίκαιρο ανέκδοτο για τις εκλογές, αφιερωμένο εξωραϊστικά σε όλους τους πολιτικούς:

Σκοτώνεται μια γυναίκα που ήταν μεγάλη πολιτικός.
Όταν έφτασε στον άλλο κόσμο, την υποδέχτηκε ο Άγιος Πέτρος ο οποίος τη ρωτά:

- Πού θα ήθελες να περάσεις την αιωνιότητά σου, στην Κόλαση ή στον Παράδεισο;

Εκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει:

- Δεν είμαι σίγουρη.
- Τότε, λέει ο Άγιος Πέτρος, «θα κάνουμε το εξής, θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις».

Η πολιτικός συμφωνεί. Πάνε λοιπόν, στην Κόλαση. Εκεί βλέπει όλους τους πολιτικούς φίλους της που είχαν πεθάνει να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν
σαμπάνια και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Όλα πολύ ωραία και η πολιτικός περνούσε υπέροχα.

Πριν το καταλάβει πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Αγιος Πέτρος να την πάρει να πάνε στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος, με ήρεμη ατμόσφαιρα, οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι
μιλούσαν για τη ζωή και το θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον Θεό, που ήταν
πολύ γλυκός κι ευχάριστος τύπος. Η πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν
το καταλάβει πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Αγιος Πέτρος να τη ρωτήσει τι
αποφάσισε τώρα που είδε και τα δύο μέρη.

- «Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος, αλλά στην Κόλαση ήταν όλοι οι
φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση».

Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία της και τη στέλνει στην Κόλαση. Όμως, η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα. Ένα διαλυμένο μέρος, με αποπνικτική ατμόσφαιρα και όλοι οι φίλοι της πολιτικού δούλευαν στα κάτεργα και κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ
και ο διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους και τους διέταζε συνεχώς. Η πολιτικός
δυσαρεστημένη πάει και τον ρωτά:

- «Τι έγινε εδώ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν».

Και ο διάβολος της απαντά:

- «Τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας ψήφισες!!»

Μπάτσοι Vs Αναρχικοί

Γίνεται συχνά συζήτηση για την συμπεριφορά της αστυνομίας και των αναρχικών.
Δεν θέλω να το παίξω ειδικός αλλά σαν άτομο που η μοίρα το έφερε να συγκρουστώ και να παίξω ξύλο τόσο με αστυνομικούς όσο και με αναρχικούς, νομίζω ότι κάτι έχω να πω περιγράφοντας τις εμπειρίες μου...

Ξύλο με μπάτσους.

Περίπτωση πρώτη: Έτυχε σε μια διαδήλωση να βρεθώ απέναντι από τα ΜΑΤ. Εγώ ήμουν στην ομάδα που προσπαθούσε να προσεγγίσει το τουρκικό προξενείο διαμαρτυρόμενη για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στην Κύπρο. Η διαδήλωση κατέληξε να είναι μαχητική. Τα ΜΑΤ στάθηκαν μπροστά μας για να προστατεύσουν το προξενείο και καλά έκαναν! Αναπόφευκτα συγκρουστήκαμε σώμα με σώμα. Αυτοί με τα γλοπς και εμείς με τα χέρια και τα πόδια μας. Δώσαμε ξύλο και φάγαμε πολύ περισσότερο. Πάνω στη σύγκρουση 3 παιδιά από εμάς κατέληξαν στο νοσοκομείο. Έφαγα και εγώ αρκετές. Δεν έχω κανένα παράπονο από την συμπεριφορά της αστυνομίας σε αυτή τη περίπτωση. Έκαναν αυτοί την δουλειά τους και εμείς τη δική μας…

Περίπτωση δεύτερη: Η μοίρα με έφερε στην Θύρα 4 της Τούμπας για να παρακολουθήσω ένα ποδοσφαιρικό αγώνα του ΠΑΟΚ. Για κάποιους λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ, υπήρχε φοβερή ένταση στο γήπεδο. Έγιναν πολλά επεισόδια και είναι γεγονός ότι έπεσε πολύ ξύλο με πολλούς τραυματισμούς από πλευράς αστυνομίας. Εγώ δεν αναμίχθηκα καθόλου σε αυτά. Για να καταλάβετε δεν φώναξα ούτε το κλασσικό «ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» που δονούσε το γήπεδο αφού έλεγα ότι και αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε… Όταν κατάλαβα ότι ο αγώνας είχε διακοπεί οριστικά, ξεκίνησα με ένα φίλο μου για να φύγουμε. Έτσι ήρεμα όπως πήγαμε… Τα ΜΑΤ όμως είχαν αντίθετη άποψη… Αφού μας περίμεναν παρατεταγμένοι μας άφησαν να περάσουμε στην καταπακτή όπου δεν μας έβλεπε κανένας. Εκεί έπεσαν πάνω μου καμιά 20 άτομα, με έριξαν κάτω, άρχισαν μπουνιές, κλοτσιές και ομολογώ ότι έφαγα όσο ξύλο δεν έφαγα ποτέ στη ζωή μου! Τελικά κατάφερα να ξεφύγω αλλά η πλάτη μου έγινε ριγέ από τα γκλοπς και είχα μώλωπες σε όλο μου το σώμα για πολύ καιρό…
Σε αυτή την περίπτωση οι αστυνομικοί φέρθηκαν εντελώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ! Κτυπούσαν κάποιον χωρίς να ξέρουν αν είναι ένοχος ή αθώος! Χωρίς να ρωτήσουν ποιος ήταν, τι έκανε, πως βρέθηκε εκεί! Και το χειρότερο, κτυπούσαν κάποιον ο οποίος ήταν στο έδαφος, εξουδετερωμένος χωρίς να μπορεί να προβάλει την παραμικρή αντίσταση!

Δεν είμαι εναντίων της αστυνομίας και των ομάδων καταστολής αφού πιστεύω ότι χρειάζονται σε μια κοινωνία. Δεν είμαι ούτε εναντίων του να χρησιμοποιούν οι αστυνομικοί την κατάλληλη βία για να συλλάβουν κάποιον. Όμως το να κτυπούν ανυπεράσπιστους και εξουδετερωμένους πολίτες τους οποίους έχουν ήδη συλλάβει, ή το να κάνουν τους μάγκες με κρατούμενους μέσα στα κρατητήρια είναι έγκλημα! Όλοι αυτοί πρέπει να ξηλώνονται και να τιμωρούνται παραδειγματικά!


Ξύλο με αναρχικούς.

Περίπτωση πρώτη: Κατά τη διάρκεια μιας αφισοκόλλησης για μια εκδήλωση, δεχτήκαμε ξαφνική επίθεση από πολύ μεγαλύτερο αριθμό αναρχικών που καραδοκούσε επειδή διαφωνούσε με το περιεχόμενο της αφίσας! Έπεσε πολύ ξύλο…

Περίπτωση δεύτερη: Κατά τη διάρκεια μιας έκθεσης φωτογραφίας που κάναμε, δεχτήκαμε και πάλι άνανδρη και ξαφνική επίθεση από πολυάριθμη ομάδα αναρχικών που προσπάθησαν να καταστρέψουν το φωτογραφικό υλικό επειδή διαφωνούσαν με αυτό! Έπεσε και πάλι πολύ ξύλο!

Περίπτωση τρίτη: Δεχτήκαμε επίθεση με μολότοφ από αναρχικούς στο φοιτητικό οίκημα που συχνάζαμε από τους ίδιους γνωστούς αγνώστους. Η επίθεση έγινε βράδυ και πολύ γρήγορα. Δεν ήρθαμε στα χέρια. Το οίκημα κάηκε. Οι ζημιές ήταν πολύ μεγάλες αλλά ευτυχώς δεν είχαμε θύματα!

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους θεωρητικούς του αναρχισμού. Με αυτούς που δεν γουστάρουν καμία αρχή και προσπαθούν να αλλάξουν την κοινωνία προς αυτή τη κατεύθυνση… Δικαίωμα τους να πιστεύουν ότι θέλουν και να μάχονται για ότι γουστάρουν! Έχω όμως ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ πρόβλημα με όλους αυτούς τους θρασύδειλους οι οποίοι κρύβονται κάτω από κουκούλες και εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο για να βγάλουν το κόμπλεξ τους πάνω στις περιουσίες του κοσμάκη… Όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν βία ενάντια σε όποιο έχει διαφορετική από αυτούς άποψη, είναι στην τελική, οι μεγαλύτεροι φασίστες και πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι!

Τελικά, η Κύπρος δεν είναι μακριά...

Με αυτό τον έξυπνο τίτλο στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πολίτης» στις 6 Σεπτ. 2007, ο Γιώργος Πήττας απαντά διαχρονικά σε όλους τους Ελλαδίτες πολιτικούς και στρατιωτικούς οι οποίοι προφασιζόμενοι την γεωγραφική απόσταση της ηπειρωτικής Ελλάδος με την Κύπρο, άφησαν την τελευταία αβοήθητη στο έρμαιο των βαρβάρων…

Το άρθρο:

"Η Κύπρος είναι μακριά". Μια φράση, που ακούστηκε χρόνια πολλά πριν, μα ωστόσο ακόμα αντιλαλεί σαν να ξεστομίστηκε μόλις χθες.
Η Κύπρος, με τη συμμετοχή της και τα ανακλαστικά της στην πολύ πρόσφατη ελληνική τραγωδία απέδειξε πόσο μα πόσο κοντά είναι.
Το εξώφυλλο του "Πολίτη" τις προάλλες με τους πρωτοσέλιδους στίχους του Γκάτσου, ήταν κάτι παραπάνω από μία νοερή συμμετοχή στην τραγωδία.

Ήταν ένας αποφασιστικός, σφιχτός χαιρετισμός των Κυπρίων εκείνων που αντλούν καταγωγή και ταυτότητα από το Λόγο του Ομήρου, του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Σεφέρη.

Η γραμμή που θα ενώνει νυν και αεί την Αρτέμιδα της Πελοποννήσου με την καρδιά και το νου της Μεγαλονήσου, είναι πιο ζωηρή, πιο αληθινή, πιο αυθεντική από όλες τις πολιτικές ρητορείες που έχουν ακουστεί και θα ακουστούν.
Γιατί, δεν είναι μία απλή γραμμή αλλά ένα καρδιογράφημα σε στιγμή μέγιστης κρίσης.
Οι ημέρες του κακού, με βρήκαν στον εξαίσιο και γαλήνιο Πωμό.
Σχεδίαζα με την επιστροφή, να γράψω ένα άρθρο με τον τίτλο "Υπέρ Πωμών και Εστιών" έχοντας κατά νου τον κρίσιμο κίνδυνο που βλέπω με την κακώς νοούμενη ανάπτυξη, με κτίσματα άθλιας αισθητικής που λειτουργούν ως ξενοδοχεία.
Εκεί, στην ανάσα της θάλασσας καθώς μετρούσα το ρυθμό των κυμάτων του Παχύαμμου, σκεφτόμουν πως τούτος ο τόπος έχει όλες τις δυνατότητες να αναδειχθεί ως πρότυπος προορισμός αν αξιοποιηθεί σωστά με πολύ αυστηρές προδιαγραφές που αφορούν και στην Αισθητική.

Οι σκέψεις κάηκαν κυριολεκτικά στο ανελέητο πυρ από τη μία και στις "ασύμμετρες ανοησίες" από την άλλη.
Οι πάσης φύσεως άρρωστοι με τις θεωρίες συνωμοσίας άρχισαν να "βλέπουν" πίσω από τις φωτιές, τον UCK, τους Τούρκους, τη Σιών , τους Αμερικανούς και τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους.
Και όσοι - υπάρχουν και τέτοιοι- έβλεπαν το πυρ σαν χρονικό ενός προαναγγελθέντος φονικού, έμεναν τριπλά άναυδοι. Από το μέγεθος της συμφοράς, από το βάθος της ανοργανωσιάς , από το απύθμενο της αμετροέπειας.
Δροσιά και φρέσκος άνεμος στάθηκε η Κύπρος.
Τόσο με τους άριστα εκπαιδευμένους ανθρώπους που έστειλε οι οποίοι αναδείχθηκαν και δικαίως σε ήρωες στην Ελλάδα, όσο και με την εξαιρετική τόσο συμβολικά όσο και πραγματικά πρωτοβουλία της υιοθεσίας της Αρτέμιδος. Και βέβαια με το σύνολο της συμμετοχής όλων των απλών ανθρώπων.
Εν αποστρατεία Έλληνας ανώτατος Στρατιωτικός, δήλωσε πως το τοπίο της Πελοποννήσου, είναι πια, όπως θα ήταν μετά από συνεχή πενθήμερο βομβαρδισμό με ναπάλμ.

Όμως η Κύπρος , ήταν εκεί. Σε χρόνο μηδέν, στον φλεγόμενο χώρο.
Αν το πυρ που ανέκοψαν αμέσως οι Κύπριοι, εκεί στο Αλιβέρι είχε αφεθεί να συνεχίζει το έργο του, οι νεκροί θα ισοδυναμούσαν με κανονικού πολέμου.
Τελικά, η Κύπρος 33 χρόνια μετά, απέδειξε πως δεν είναι μακριά


ΥΓ. Οφείλω τον τίτλο του άρθρου στον φίλο Λάμπρο Λαμπρινό.

Λουτσιάνο Παβαρότι, τέλος...

«Τα είχα όλα στη ζωή μου, πραγματικά όλα αλλά ακόμη και αν τα έχανα όλα, με το Θεό είμαστε πάτσι»

Αυτό είχε δηλώσει σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο μεγάλος τενόρος Λουτσιάνο Παβαρότι.

Ο Ιταλός μουσικός ήταν αυτός που έκανε την όπερα αγαπητή στο ευρύ κοινό (είχε μοιραστεί τη σκηνή με πολλούς σύγχρονους διάσημους τενόρους, αλλά και πολλούς ροκ τραγουδιστές, όπως ο Bono των U2 ενώ το άλμπουμ του «The Essential Pavarotti», ήταν ο πρώτος δίσκος κλασσικής μουσικής που έφτασε στην κορυφή των βρετανικών charts, όπου και παρέμεινε για πέντε εβδομάδες).
Ήταν αυτός που έκανε και εμένα να ακούσω όπερα και να μου αρέσει!

Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1935 και πέθανε σήμερα 6 Σεπτεμβρίου 2007, σε ηλικία 71 ετών...

Ο φιλελληνισμός του νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus) και ο αγώνας της ΕΟΚΑ

Η γαλλική εφημερίδα «L’ Express» δημοσίευσε στις 6 Δεκεμβρίου του 1955, άρθρο του γνωστού νομπελίστα λογοτέχνη Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus) με τίτλο: «L'enfant grec» («Το ελληνόπουλο»).

Σε αυτό το άρθρο στο οποίο ο Αλμπέρ Καμύ φανερώνει τον φιλελληνισμό του εκλιπαρεί την διεθνή κοινή γνώμη να πιέσει ώστε να δοθεί χάρη στον καταδικασμένο από τους άγγλους σε θάνατο Μιχάλη Καραολή, αγωνιστή της ΕΟΚΑ και τάσσετε υπέρ του αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Καμύ:

"...Εδώ και λίγες εβδομάδες η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ήρωα της στο πρόσωπο του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχάλη Καραολή που καταδικάστηκε από τα βρετανικά δικαστήρια σε θάνατο με τη μέθοδο του απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο εκείνο νησί οπού γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα και μάλιστα με τρόπο φρικιαστικό. Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, της εξέγερσης είχε προηγηθεί η τυφλή καταπίεση. Για μια ακόμη φορά, οι αρχές Κατοχής που διατράνωναν ότι κυριαρχική τους φροντίδα ήταν η τάξη, αναγκάζονται να εγκαταστήσουν τα δικαστήριά τους και να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη μια καταπίεση που δε θα φέρει άλλο αποτέλεσμα παρά τον πολλαπλασιασμό των εξεγέρσεων.

Η Αγγλία, ωστόσο, δεν αμφισβητεί ούτε τα δίκαια που διεκδικούν οι Κύπριοι ούτε το γεγονός οτι το 80% των κατοίκων της νήσου είναι Έλληνες ούτε ακόμη ότι ένα ελεύθερο δημοψήφισμα θα έδινε μια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένωσης. Το μοναδικό της επιχείρημα, που το υποστήριξε άλλωστε πριν λίγο καιρό κι ένας γάλλος συγγραφέας, είναι στρατηγικής σημασίας: ή Κύπρος είναι το προωθημένο αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής δύναμης.

Δεν είναι λοιπόν πιο συνετό νa γίνει δεκτή η λογική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, που προσφέρεται να εγγυηθεί τις βάσεις, από τη στιγμή που θα πραγματο¬ποιηθεί η ένωση; Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και πιστές φιλίες, που αξίζουν περισσότερο από το χάλυβα και το τσιμέντο. Με την αξιοθαύμαστη αντίστασή της εναντίον των γερμανών και ιταλών επιδρομέων, αλλά και με την άρνησή της να υποταχθεί, η Ελλάδα αποκάλυψε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η φιλία της αξίζει πολύ περισσότερο απ ό,τι οι φιλίες μερικών άλλων.

Δε θα κρύψω, από πλευράς μου, τα αισθήματα τρυφερότητας και αγάπης που μου γεννά ο ελληνικός λαός, που, όπως ό ίδιος διαπίστωσα, είναι μαζί με τον ισπανικό απ’ τους λαούς εκείνους που θα χρειαστεί στο μέλλον η βάρβαρη Ευρώπη για να δημιουργήσει ξανά έναν πολιτισμό.

Αν οι άγγλοι Συντηρητικοί είναι αντίθετοι με την ένωση, είναι γιατί εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και δε θέλουν τώρα να χάσουν το γόητρο τους.
Θα χάσουν όμως πολύ περισσότερο σε γόητρο, αν η αναγκαστικά προσωρινή παράταση της σημερινής κατάστασης, πληρωθεί τελικά με το φόνο ενός παιδιού, του Μιχάλη Καραολή...".


Βιογραφικό Αλμπέρ Καμύ (1913- 1960)


Γεννήθηκε στο χωριό Μοντόβι της γαλλοκρατούμενης Αλγερίας το 1913, και μεγάλωσε με πολλές στερήσεις χωρίς τον πατέρα του, που σκοτώθηκε στη μάχη του Μάρνη το 1914 κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Από παιδί θα ζήσει την αδικία και την ανισότητα. Θα σπουδάσει φιλοσοφία και θα ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, ενώ δίνει διέξοδο στο πάθος του για το θέατρο ιδρύοντας το 1931 τον ερασιτεχνικό θίασο Εκίπ.

Παρά την κλονισμένη υγεία του, θα λάβει μέρος στην αντίσταση των Γάλλων κατά των Γερμανών γράφοντας τα άρθρα του στην παράνομη έκδοση Combat.

Από τα εφηβικά του χρόνια ανακαλύπτει την Ελλάδα μέσα από τα έργα των αρχαίων τραγικών και των φιλοσόφων, εμπνέεται την αντίληψη “του μέτρου και
των ορίων”, ενώ παράλληλα “αντλεί από τον ελληνικό μύθο το χυμό του”.
Διανοούμενος και φιλόσοφος, δημοσιογράφος και δραματουργός, σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο Αλμπέρ Καμύ υπήρξε πάνω απ’ όλα ανθρωπιστής. Στάθηκε δίπλα στους αδύναμους, πιστεύοντας ότι ως συγγραφέας είχε υποχρέωση να συμπάσχει κι όχι να παραμείνει κλεισμένος στον εαυτό του. Θεωρούσε “τη φωνή της ανθρώπινης εξέγερσης φωνή του Προμηθέα” και πίστευε ότι “η μοναδική ανανδρία είναι να γονατίζεις”. Αγωνίστηκε ενάντια στην ποινή του θανάτου διατυπώνοντας τις σκέψεις του σε ομότιτλο κείμενο. Κατά τον ελληνικό εμφύλιο η φωνή του έσωσε Έλληνες πολιτικούς κρατουμένους από το θάνατο. Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να σώσει και τον Μιχαλάκη Καραολή. Όμως, το ότι δεν δίστασε να υψώσει τη φωνή του ενάντια στους αποικιοκράτες, αρκούσε για να καταξιωθεί ως “ασυμβίβαστος”.

Το 1957 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μερικά από τα έργα του: Ο μύθος του Σισύφου, Ο Ξένος, Η Παρεξήγηση, Η Πανούκλα, Οι Δίκαιοι, Επαναστατημένος Άνθρωπος. Το 1960, ο Αλμπέρ Καμύ βρήκε τον θάνατο σε αυτοκινητικό δυστύχημα.


Το πλήρες κείμενο του άρθρου στα Γαλλικά:


Albert Camus, L'enfant grec *

Depuis quelques semaines, Chypre révoltée a un visage, celui du jeune étudiant chypriote Michel Karaolis condamné par les tribunaux britanniques à la mort par pendaison. On meurt aussi, et affreusement, dans l'île heureuse où Aphrodite est née.
Une fois de plus, l'obscure revendication d'un peuple, longtemps muette, puis bâillonnée dès qu'elle cherche à s'exprimer, a éclaté dans le terrorisme. Une fois de plus, la répression aveugle a précédé la révolte. Une fois de plus, la puissance qui se déclarait soucieuse d'abord de l'ordre est obligée d'installer ses tribunaux et d'intensifier encore une répression qui n'aura d'autre effet que de multiplier les révoltés. Alors vient l'heure des martyrs, aussi inlassables que l'oppression, et qui finissent par imposer à un monde indifférent la revendication d'un peuple oublié de tous, sauf de lui-même.
Mais dans le cas qui nous occupe, ce vieux drame est d'autant plus douloureux qu'il s'agit de deux peuples alliés entre eux, et amis du nôtre. L'intérêt comme le cœur exige que ces deux nations renouent avec leur vieille amitié. Au lieu de cela, le gouvernement de l'une, la plus puissante, il est vrai, mais la plus admirée pour sa tradition libérale, se met dans le cas d'avoir à pendre les fils de l'autre.
Pourtant, l'Angleterre ne nie même pas la légitimité de la revendication cypriote, ni que 80 % des habitants de l'île soient grecs, ni que des élections libres donneraient une écrasante majorité pour le rattachement. Son seul argument, soutenu d'ailleurs, il y a quelque temps, par un écrivain français, est d'ordre stratégique: Chypre est le porte-avions avancé de la puissance britannique et occi¬dentale.
Mais que vaut cet argument dès l'instant où l'île est en révolte? À moins d'écraser ce mouvement dans le sang, et dès lors la Grèce entière menacerait les arrières du porte-avions, il vaudrait mieux accepter la proposition raison¬nable du gouvernement grec qui offre de garantir les bases si le rattachement est voté. Après tout, il y a des fidélités qui valent le béton et l'acier. Par son admirable résistance aux envahisseurs italiens et allemands, par son refus obs¬tiné de subir, la Grèce a prouvé, à la face du monde, que son amitié était une base plus solide que bien d'autres.
Je ne cacherai pas pour ma part mon admiration et ma tendresse pour ce peuple grec dont j'ai pu voir qu'avec l'espagnol il était un de ceux dont l'Europe barbare aura besoin demain pour se refaire une civilisation. Mais ce n'est pas le seul sentiment qui me fait penser que l'An¬gleterre et l'Occident ont tout à gagner à ce que la question de Chypre soit réglée dans le sens du rattachement. Les conservateurs anglais ne s'y opposent en réalité que dans la mesure où, après avoir abandonné l'Egypte, pour garder Suez, ils ne veulent pas perdre la face.
Mais ils perdront bien plus que la face si le maintien, forcément provisoire, de la situation actuelle doit être payé par le meurtre d'un enfant. Le temps des empires s'achève, celui des libres communautés commence, à l'Occident du moins. Sachons le reconnaître et favoriser ce grand avenir au lieu de lui briser la nuque. Puisque des discussions sont en cours, le gouvernement britannique a l'occasion en tout cas de leur donner une chance de fécondité en épargnant le jeune condamné. Ce sont les amis de l'Angleterre autant que ceux du peuple grec qui lui demandent de sauver d'abord Michel Karaolis et de lui rendre ensuite une patrie vieille de trois mille ans.

ALBERT CAMUS, “Το Ελληνόπουλο”, L’ Express, 6 décembre 1955.
(μετάφραση: Θανάσης Αντωνίου, περιοδικό η λέξη, τ. 85-86, Ιούνιος-Αύγουστος 1989).


Εδώ και λίγες εβδομάδες η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ήρωα της στο πρόσωπο του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχάλη Καραολή που καταδικάστηκε από τα βρετανικά δικαστήρια σε θάνατο με τη μέθοδο του απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο εκείνο νησί οπού γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα - και μάλιστα με τρόπο φρικιαστικό. Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμει¬νε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξε-σπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, της εξέγερσης είχε προηγη¬θεί η τυφλή καταπίεση. Για μια ακόμη φορά, οι αρχές Κατοχής που δια¬τράνωναν ότι κυριαρχική τους φροντίδα ήταν η τάξη, αναγκάζονται να εγκαταστήσουν τα δικαστήριά τους και να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη μια καταπίεση που δε θα φέρει άλλο αποτέλεσμα παρά τον πολλαπλασιασμό των εξεγέρσεων. Τώρα σήμανε η ώρα για τους μάρτυρες που, άκουραστοι όπως και οι καταπιεστές, κατορθώνουν να κάνουν γνωστή σ' έναν αδιάφο¬ρο κόσμο την διεκδίκηση ενός λαού που τον ξέχασαν όλοι εκτός απ’ τον εαυτό του.
Αλλά στην περίπτωση που μας απασχολεί, τo παλιό αυτό δράμα γίνε¬ται ακόμη πιο οδυνηρό, αφού φέρνει αντιμέτωπους δυο λαούς που υπήρξαν σύμμαχοι και που συμβαίνει να είναι φίλοι του δικού μας λαού. Το συμφέ¬ρον αλλά και η καρδιά επιβάλλουν να αναθερμάνουν τη φιλία τους οι δύο αυτοί λαοί. Αντί να γίνει κάτι ανάλογο, βλέπουμε την κυβέρνηση του ενός, του πιο ισχυρού αλλά ταυτόχρονα και πιο θαυμαστού για τη φιλε¬λεύθερή του παράδοση, να κρεμά τa παιδιά του άλλου.
Η Αγγλία, ωστόσο, δεν αμφισβητεί ούτε τα δίκαια που διεκδικούν οι Κύπριοι ούτε το γεγονός οτι το 80% των κατοίκων της νήσου είναι Έλ¬ληνες ούτε ακόμη ότι ένα ελεύθερο δημοψήφισμα θα έδινε μια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένωσης. Το μοναδικό της επιχείρημα, που το υπο¬στήριξε άλλωστε πριν λίγο καιρό κι ένας γάλλος συγγραφέας, είναι στρατηγικής σημασίας: ή Κύπρος είναι το προωθημένο αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής δύναμης.
Αλλά τι αξία μπορεί να έχει το επιχείρημα αυτό, όταν ολόκληρο το νησί έχει εξεγερθεί; Εκτός κι αν έχουν αποφασίσει να πνίξουν το κίνημα μέσα στο αίμα, πράγμα αδύνατο, γιατί τότε η Ελλάδα θα μεταβαλλόταν σε απειλή για τα οπίσθια του αεροπλανοφόρου. Δεν είναι λοιπόν πιο συνετό νa γίνει δεκτή η λογική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, που προσφέρεται να εγγυηθεί τις βάσεις, από τη στιγμή που θα πραγματο¬ποιηθεί η ένωση; Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και πιστές φιλίες, που αξίζουν περισσότερο από το χάλυβα και το τσιμέντο. Με την αξιοθαύμα¬στη αντίστασή της εναντίον των γερμανών και ιταλών επιδρομέων, αλλά και με την άρνησή της να υποταχθεί, η Ελλάδα αποκάλυψε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η φιλία της αξίζει πολύ περισσότερο απ ό,τι οι φιλίες με¬ρικών άλλων.
Δε θα κρύψω, από πλευράς μου, τα αισθήματα τρυφερότητας και αγάπης που μου γεννά ο ελληνικός λαός, που, όπως ό ίδιος διαπίστωσα, είναι μαζί με τον ισπανικό απ’ τους λαούς εκείνους που θα χρειαστεί στο μέλ¬λον η βάρβαρη Ευρώπη για να δημιουργήσει ξανά έναν πολιτισμό. Δεν είναι όμως μόνο τα αισθήματα που με κάνουν να πιστεύω ότι η Αγγλία, καθώς και η Δύση, έχουν πολλά να κερδίσουν με το να δώσουν στο κυ¬πριακό πρόβλημα τη λύση της ένωσης. Αν οι άγγλοι Συντηρητικοί είναι αντίθετοι με την ένωση, είναι γιατί εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και δε θέλουν τώρα να χάσουν το γόητρο τους.
Θα χάσουν όμως πολύ περισσότερο σε γόητρο, αν η αναγκαστικά προσωρινή παράταση της σημερινής κατάστασης, πληρωθεί τελικά με το φόνο ενός παιδιού, του Μιχάλη Καραολή. Το τέλος των αυτοκρατοριών έρχεται και, για τη Δύση τουλάχιστον, αρχίζει η εποχή των ελεύθερων πολιτειών. Ας είμαστε σε θέση να το καταλάβουμε αντί να προσπαθούμε να το καταστρέψουμε. Η Βρετανική Κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να εξοπλίσει με μια πιθανότητα επιτυχίας τις συζητήσεις που έχουν ήδη αρχίσει, με το να σεβαστεί τη ζωή του νέου καταδίκου.

*Χειρόγραφο με το συγκεκριμένο άρθρο του συγγραφέα βρίσκεται στην κατοχή του Μουσείου Αγώνος ΕΟΚΑ 1955-1959, στη Λευκωσία.